Eurotrail

Back July 2, 2002
Follow the euro trail
By DAVID WEINBERG

Jerusalem Post
As Shareholder No. 1 in the Palestinian Authority, the European Union has a lot riding on Arafat. So much so that EU leaders are finding it hard to accept that Arafat and Co. have overshot their credit.

Bob Woodward and Carl Bernstein unearthed the nefarious dealings behind Watergate by following the advice of their mysterious source, nicknamed Deep Throat. "Follow the money," counseled Deep Throat. And so they did - all the way up to president Richard Nixon in the White House.

So, too, with the evil Palestinian Authority. The money trail - the path from suicide bomber and terrorist back to his or her paymaster - leads right to PA Chairman Yasser Arafat. More than anything else, Washington sources say, it was the direct funding conduit that runs between Arafat and his Al-Aksa Martyrs Brigade (proud sponsors of many genocide bombings) that convinced President George W. Bush to call for the PA leader's removal.

Which raises the question: Who has been the primary financier of Arafat-the-terrorist since Oslo brought him to our shores eight years ago? Mostly, it hasn't been Israel - although in the days of Yitzhak Rabin and Shimon Peres, we too sinned by propping up the PA with direct payments into a secret Tel Aviv bank account held by Arafat himself.

The Sharon government continues to hold back on some $1.5 billion in various taxes and customs duties collected by the Finance Ministry on behalf of the Palestinian Authority. As suggested in a previous column, Finance Minister Silvan Shalom wisely has begun to use these embargoed funds to cover PA debts owed to Israeli firms and organizations. Last week, he transferred NIS 20 million to Israel Electric.

The PA still owes IE at least NIS 80 million.

Who then has bankrolled Arafat? Washington ceased funding the PA years ago, when its ubiquitous corruption became clear.
Arafat's Arab brothers? Naw. They never have substantially put their money where their collective mouth is. Even the biggest talker of all, Saddam Hussein, prefers to transfer his "martyr rewards" directly to the families of suicide bombers, and not through the PA.

The correct answer is the European Union. The EU has been the PA's big-hearted sugar daddy - Yasser's bountiful and boundless papa bear - the deepest honeypot the Palestinians could ever hope for.
As Shareholder No. 1 in the PA, the EU has a lot riding on Arafat. So much so, that EU leaders are finding it hard to accept that Arafat and Co. have overshot their credit.
In sum, the EU has poured more than $1.4 billion into propping up the PA since Oslo, not including funds contributed separately and directly by EU component countries. This includes everything from food and health services through training and equipping the PA intelligence and police forces.

Since November 2001, the EU has contributed an additional $9 million a month directly to the PA running budget - about 10% of total PA finances.
At the EC Mediterranean Conference in Valencia in April, PA Minister Nabil Shaath demanded another $1.9 billion in "emergency assistance," including $20.6 million for "weapons" and $40.6 million for "support for refugee and martyr families."

In the world of development assistance, these are enormous sums of money - the size of which no other Third World territory or country could ever dream of.

So, where are all the fruits of this lofty largesse? Where are the new neighborhoods for Palestinian refugees? The new infrastructure projects, the successful industrial parks, the small-business incubators and thriving educational institutions - all carefully monitored for quality and efficiency by EU inspectors?

They are buried under the weight of PA waste, corruption, and - worst of all - terrorism and radicalism.

Consider: Brussels has bankrolled and mentored PA television since its inception. It even rebuilt PA-TV antenna towers after Israel toppled them during Operation Defensive Shield. This is the same television that hourly broadcasts messages of jihad against the Jews and praise for the Palestinian genocide bombers.
Consider: The PA school system has enjoyed the investment of more than $300m. in EU funds since 1994, including funds for the writing and production of the new, official PA textbooks.

I don't need to tell you that these textbooks deny any ancient Jewish claim to Jerusalem and Israel; that murderer-martyrs are praised; and that Israel is not to be found on any maps in these glorious, EU-financed, educational tomes.

In early May, Jerusalem sent EU headquarters a 100-page file detailing Arafat's funding of terrorist activities against Israel. EU Commissioner for External Affairs Chris Patten's formal response: "We have to date not been shown any hard evidence that the EU funds have been misused to finance terrorism."
Patten's dodge is disingenuous and duplicitous, because money is fungible. Every euro for social welfare contributed to Arafat's budget by the EU frees up other PA funds for terrorism and the purchase of weaponry.

This doesn't seem to bother the EU - when it is dealing with Palestinians.

When dealing with Israel, however, such "fungibility" is unacceptable.

During the first Bush administration, George Sr. coldly told Israel "no" when it requested loan guarantees to absorb Russian immigrants.
Why? Because he didn't like prime minister Yitzhak Shamir's spending on settlements. Money is "fungible," the elder Bush intoned, and the EU followed suit.
"We won't be putting money into a society dominated by corrupt leadership that orders and finances terrorism," said President Bush last week.
When will the EU reach the same, inescapable conclusion?

The writer is director of public affairs at Bar-Ilan University's Begin-Sadat Center for Strategic Studies.

Read how Die Zeit finds evidence Chris Patten couldn't see.

Rogue states need fans Europe's greed

By DOUGLAS DAVIS
Jerusalem Post
While ostensibly standing behind the US-led war on terrorism - with serious inhibitions when it comes to Iraq - the European Union seems ever ready to appease rogue states when presented with the prospect of "trade opportunities."

Just one week before US President George W. Bush declared the Palestinian leadership to be tainted by terrorism, the EU was cranking out a series of petticoat-revealing decisions, demonstrating once again its cynical and selective approach to terrorists.

Poking a finger in the eye of its transatlantic ally, which regards Iran as a founding member of the "axis of evil," Europe announced it was intensifying its pursuit of the Islamic Republic. In a groundbreaking declaration, the EU's foreign ministers solemnly resolved to "fast-track" political and trade talks with Iran while demanding, Canute-like, that it cease terrorist activities and abandon its nonconventional weapons programs.

Never mind Iran's bloody calls for the destruction of Israel (an associate member of the EU) and its implacable opposition to any diplomatic accommodation with the "Little Satan"; never mind its demonstrable support for terrorism and its feverish quest to acquire nuclear weapons.
The EU's External Relations Commissioner, Chris Patten, appears to harbor the bizarre expectation that Europe's "hand of friendship" will serve as an optical corrective, encouraging the mullahs to see the virtues of moderation and reform.

"If you don't talk to the reasonable people," he told the BBC somewhat obtusely, "you fetch up with fewer reasonable people to talk to."

Iran, which is experiencing a population explosion, massive unemployment and a failing economy, desperately needs help to restore its economic well-being and to extend the political life of its despotic mullahs.

The key to Iran's salvation, however, lies not in Allah but in trade, aid and lines of credit from the industrialized West. Specifically, it needs cash to repair and expand the machinery that is essential to exploit its vast oil and gas reserves, which have been stunted by a lack of investment since the revolution almost a quarter-century ago.
American companies are barred from dealing with Iran, but no such inhibitions constrain the men from Brussels, who are always ready to apply themselves to the trough, no matter how noxious the contents.
It is now clear, if it wasn't before, that when trade and principles collide, Europe loses its collective head.

In this case, Iran's need and Europe's greed provide a neat point of intersection.

But the EU's foreign ministers were not content with a simple declaration of friendship to mark their collective discourse with despotic, oil-rich (or potentially rich) Muslim states - in the case of Iran, a regime that would be regarded as a threat and treated as a pariah if it existed within missile range of mainland Europe.
In reviewing its blacklist of terrorist organizations which was inspired by September 11, the EU foreign ministers conspicuously omitted one of the most notorious of all international terrorist groups, Hizbullah, which is armed, equipped, trained and financed by Iran.
The omission is an indication of the depths of Europe's appeasement and duplicity.

At the same time, the European Parliament resumed its habit of suspending disbelief when it decided to approve continued EU financial aid for the Palestinian Authority after an assurance from the ubiquitous Patten that no EU money had been used to fund terrorism, despite incontrovertible evidence to the contrary.
In preceding weeks, the EU - second only to the Arab states as a benefactor to the Palestinians - had access to damning Israeli evidence that proved Yasser Arafat's personal authorization for payments to terrorists and their families. It also had access to a major investigation published by the respected German daily Die Zeit, which stated flatly: "Brussels is ignoring what the PLO chief has been doing with his EU funds."

Everywhere it looked, the newspaper found that "EU funds which were intended to promote peace were used for making war, and funds intended for the construction of democratic structures were used to finance a terror network."

The results of the investigation, noted the paper, "are alarming."

While Patten chose to ignore the evidence, he might have tuned into the PA's television station - underwritten by the EU - to see how Europe's largesse is being used.

When reporters from Die Zeit did just that, they found the station "waging an eternal war against the Jews, explaining Allah's war of liquidation on the State of Israel."

And when a Belgian deputy, Olivier Dupuis, asked whether the EU Commission "considers it acceptable that EU funding is being used to foster hatred toward the Israeli people," Patten responded disingenuously that the EU's agreement with the PA is based on "the respect of democratic principles and fundamental human rights."

Nor does the EU shy away from contributing handsomely toward a Palestinian education system whose textbooks propagate anti-Semitism, eulogize suicide "martyrs" and deny Israel's existence on its maps of states in the region.

Die Zeit concluded that the cumulative evidence indicates that "Arafat and his people used donations from foreign countries, including the EU, to finance their terrorism."

Patten, however, remained defiant: "The EU Commission has to date not been shown any hard evidence that the EU funds have been misused to finance terrorism, or for any other purpose."

All this was apparently too much for the influential Dutch daily NRC Handelsblad, which quoted diplomats in Brussels as saying that the EU had deliberately refrained from monitoring the Palestinians' use of European aid to finance terrorism and corruption "because it feared this would jeopardize the resumption of the Middle East peace process."

More than half of all the EU's foreign aid is directed at the Palestinian Authority. Between 1994 and 2001, according to NRC Handelsblad, the EU delivered 1.446 billion euros in aid to the Palestinians, including 256 million euros in loans from the European Investment Bank. Individual EU member states kicked in a further 1 billion euros to the PA's coffers.

By any reckoning, at least some of that must have found its way to Iran to pay for the consignment of rockets, grenades, anti-tank weapons, machine guns, mines and 2,200 kilograms of explosive that were seized by Israel while en route from Teheran to the Gaza Strip on board the Karine A.

However, the prize for hutzpa must go to Arafat's all-purpose aide, Nabil Sha'ath, who fronted up to members of the European Commission at their Valencia conference in April with a demand for no less than $1.9 billion in aid. Among the items on Sha'ath's shopping list was $20.6 million for weapons and $40.6m. for the support of refugees and "martyr families."

In the words of Die Zeit, the assembled European diplomats "did not greet this demand with alarm, they were not horrified, only embarrassed. They let the wish-list disappear into the vault.
They did not want to know anything about it. They would rather be defrauded discreetly.

"The credulity, the naiveté , the indulgence of the Europeans seem endless."

In the closing declaration of the European Council meeting in Seville in June, the leaders of the 15 EU member states pledged that "the fight against terrorism will continue to be a priority objective of the European Union and a key plank of its external relations policy."
Fine words, but totally disconnected from its actions on the ground.

The usually savvy Chris Patten, who oversaw Britain's handover of Hong Kong to China, should know that slavish adherence to Europe's unbounded acquiescence when it comes to Iranian ambitions and Palestinian excesses is a mug's game. Such a policy can ultimately have only bad outcomes for the EU as it struggles to play Middle East politics with the big boys.
Pouring massive doses of aid down Arafat's throat while turning a blind eye to its destination, and cozying up to Iran while ignoring its gross malfeasance will not only incense the Americans but also encourage unrealistic expectations among its friends in the region, which, sooner rather than later, will turn to resentment and anger.
It will also heighten divisions between Europe and America, which are likely to grow exponentially as Washington moves to rearrange the furniture in Iraq.
Finally, it will deprive Europe of its larger prize - a seat at the high table of Middle East diplomacy - because its collective words and actions will serve only to reinforce long-held Israeli perceptions that, as an honest broker, the European Union is hopelessly one-sided and totally unreliable.
The writer is the London correspondent of The Jerusalem Post.

See also: Jews demonised in Palestinian schoolbooksArticle on this site.

2 july , 2002
Volg het spoor van de euro's
Door DAVID WEINBERG

Jerusalem Post
Als aandeelhouder nummer 1 in de Palestijnse Authoriteit heeft de Europese Unie veel belangen in Yasser Arafat. Zoveel dat de leiders van de EU het moeilijk vinden om te accepteren dat Arafat en Co hun krediet hebben overschreden.

Bob Woodward en Carl Bernstein hebben de onfrisse handeltjes achter het Watergate schandaal boven water gehaald door het advies van een anonieme bron, bijgenaamd "Deep Throat", dat luidde: "Volg het geld". Dat deden zij - en kwamen terecht bij president Richard Nixon in het Witte Huis.

Zo is het ook met de kwaaie Palestijnse Autoriteit. Het spoor van het geld - het pad dat leidt van de zelfmoordterrorist en terrorist naar zijn of haar betaalmeester - leidt rechtstreeks naar de voorzitter van PA, Yasser Arafat. Meer dan wat dan ook, zeggen bronnen in Washington, was het de rechtstreekse weg die het geld aflegt tussen Arafat en zijn al-Aksa brigade (trotse sponsors van veel moordende bomaanvallen) dat president George W. Bush deed oproepen tot het vertrek van de leider van de PA.

Dit werpt de vraag op: Wie was de belangrijkste financier van Arafat-de-terrorist sinds Olso hem acht jaar geleden op de Israëlische kust deed landen? Eens en vooral: het was niet Israël - hoewel ook wij - in de dagen van Yitschak Rabin en Shimon Peres - ons bezondigden aan het begunstigen van de PA met rechtstreekse overboekingen naar een geheime bankrekening van Arafat zelf in Tel Aviv.

De regering van Sharon houdt nog steeds anderhalf miljard dollar in, geld van allerlei belastingen en accijnzen die door het Ministerie van Financien voor de Palestijnse Autoriteit worden geheven. Minister van Financien Silvain Shalom heeft het wijze besluit genomen om deze vastgezette fondsen te gebruiken voor het aflossen van de openstaande schulden can de PA bij Israëlische bedrijven en instellingen. Vorige week maakte hij 20 miljoen Israëlische shekels over naar het electriciteitsbedrijf.

De PA is het bedrijf nog minstens 80 miljoen shekel schuldig.

Wie heeft Arafat dan gesubsidieerd? Washington is al jaren geleden opgehouden met geld geven aan de PA, toen de letterlijk allesomvattende corruptie daar duidelijk werd. Arafat's Arabische broeders? Neu. Hun uitgaven stonden nooit in verhouding met hun luide geschreeuw. Zelfs de grootste prater van allen, Saddam Hoessein, geeft er de voorkeur aan om zijn "beloningen voor martelaren" rechtstreeks uit te betalen aan de families van zelfmoordterroristen en niet via de PA te laten lopen.

Het juiste antwoord is: de Europese Unie. De EU is het ruimhartige suikeroompje geweest van de PA - Yasser's gulle en grenzeloos verwennende pappa beer - de diepste pot honing waar de Palestijnen ooit uit konden hopen te putten.

Met de PA als aandeelhouden nummer 1 heeft de EU veel belangen in Arafat. Zoveel belangen, dat de leiders van de EU het moeilijk vinden om te accepteren dat Arafat & Co hun krediet hebben overschreden.

In totaal hebben de EU sinds Oslo meer dan 1.4 miljard dollar in de PA gepompt, en dat is niet meegerekend de donaties die afzonderlijk en rechtsstrekks worden gegeven door de lidstaten zelf. Dit is inclusief alles van voedsel- en humanitaire hulp tot en met het trainen en uitrusten van de inlichtingendienst en politiemacht van de PA.

Sinds november 2001 heeft de EU nog eens rechtstreeks 9 miljard per maand bijgedragen aan de lopende uitgaven van de PA - ongeveer 10% van het totale budget van de PA.

Op de conferentie van Europese Commissie in Valencia in april eiste PA minister Nabil Shaath nog eens 1,9 miljard voor "noodhulp", waarin begrepen 20,6 miljoen dollar voor "wapens" en 40,6 miljoen voor "steun aan families van vluchtelingen en martelaren."

In de wereld van ontwikkelingshulp zijn dat enorme sommen geld - van zulke sommen kunnen andere Derde Wereldgebieden of -landen alleen maar dromen.

Dus, waar zijn de vruchten die deze gulheid wel moest afwerpen? Waar zijn de nieuwe wijken voor Palestijnse vluchtelingen? De nieuwe projecten voor infrastructuur, de succesvolle industriegebieden, de projecten voor kleine ondernemers en bloeiende educatieve instellingen - die allemaal gevolgd worden ter garandering van kwaliteit en efficientie door inspecteurs van de EU?

Ze zijn begraven onder het gewicht van verspilling door de PA, corruptie, en - dat is nog het erste - terrorisme en radicalisering.

Denk erover na: Brussel heeft de televisie van de PA betaald en begeleid sinds de oprichting. Het heeft zelf de antennetorens van de PA-TV opnieuw laten bouwen toen Israël ze had neergehaald in de Operatie Verdedigingsschild. Dit is dezelfde televisie die ieder uur boodschappen uitzendt voor Jihad tegen de Joden en Palestijnse zelfmoordterroristen prijst.

Denk erover na: er is 300 miljoen dollar van EU-geld geinvesteerd in het Palestijnse schoolsysteem sinds 1994, inclusief giften voor schrijven en uitgeven van nieuwe, offici�le schoolboeken van de PA.

Ik hoef U niet te vertellen dat die schoolboeken iedere geschiedkundige Joodse claim op Jeruzalem en Israël tegenspreken, dat moordenaars-martelaren worden geprezen; en dat Israël op geen enkele landkaart is terug te vinden in deze glorieuze, door de EU betaalde, educatieve bandjes.

Begin mei stuurde Jeruzalem aan het EU hoofdkwartier een dossier van 100 bladzijden, waarin bijzonderheden over het feit dat Arafat de terroristische aanslagen tegen Israël leidt. De commissaris voor Buitenlandse Zaken van de EC, Chris Patten stuurde het volgende formele antwoord: "We hebben tot nog toe geen overtuigend bewijs gekregen dat de gelden van de EU misbruikt worden voor terrorisme."

Het ontwijkende gedrag van Patten is leugenachtig en onoprecht, omdat geld iets uitwisselbaars is. Iedere euro voor sociale zorg die aan Arafat's begroting wordt bijgedragen, maakt geld vrij dat de PA aan terrorisme en de aankoop van wapens kan besteden.

Dat lijkt de EU niet te kunnen schelen - als het om Palestijnen gaat.

Echter, als het om Israël gaat, is zoiets uitwisselbaars onacceptabel.

Tijdens de eerste regering Bush, verkocht Bush Sr. de Israëlis op koude toon "nee" toen ze om een lening vroegen om de Russische emigranten op te vangen (1 miljoen immigranten in de tijd van een jaar, een kwart van de bevolking, vergelijkbaar met 4 miljoen nieuwe immigranten in Nederland).

Waarom? Omdat het hem niet beviel dat premier Yitschak Shamir geld uitgaf voor nederzettingen. Geld is basaal, zei Bush senior, en de EU zei hetzelfde.

"We gaan geen geld geven aan een maatschappij die geleid wordt door een corrupt leiderschap dat terrorisme leidt en financiert" zei President Bush vorige week.

Wanneer zal de EU tot dezelfde, onafwendbare conclusie komen?

De schrijver is hoofd van Publieke Zaken van het Begin-Sadat Centrum voor strategische studies van de Bar Ilan Universiteit.

Lees ook het Engelse artikel Joden gedemoniseerd in Palestijse schoolboeken Lees hoe Die Zeit wel bewijzen vindt voor Palestijns terrorisme en de EU niet.
De nood van schurkenstaten vergroten de begerigheid van Europa.
Door Douglas Davies.

Jerusalem Post
Terwijl ze ogenschijnlijk achter de oorlog tegen terrorisme staan, die door de VS geleid wordt - met ernstige bezwaren wanneer het op Irak aankomt - lijkt de Europese Unie steeds meer bereid om schurkenstaten tegemoet te komen als ze "handelskansen" voorgeschoteld krijgen.

Net een week voordat de President van de Verenigde Staten George W. Bush verklaarde dat het Palestijnse leiderschap besmet is met terrorisme, werkte de EU een serie onthullende besluiten uit, die weer eens haar cynische en selectieve benadering van terrorisme blootlegde.

Ze stak een vinger in de ogen van de transatlantische partner, die Iran als een van de oprichters beschouwt van de "as van het kwaad", door aan te kondigen dat het de banden met de Islamitische Republiek aan het aanhalen was. In een revolutionaire verklaring beslootde minister van Buitenlandse Zaken van de EU plechtig om het tempo van politieke- en handelsbesprekingen met Iran op te voeren, terwijl hij, als ware hij in de positie van de vikingoverwinnaar Knut, eiste dat het land zou stoppen met terroristische activiteiten en het programma voor onconventionele wapens zou stilleggen.

Geeft niet dat Iran bloedige oproepen doet voor de vernietiging van Israël (dat banden heeft met de EU als meestbegunstigde natie) en zijn onverzoenlijke oppositie tegen elke vorm van diplomatieke onderhandelingen met de "Kleine Saten"; geeft niet dat het terrorisme openlijk steunt en koortsachtig probeert om nucleaire wapens te bemachtigen.

De commissaris van buitenlandse Zaken van de EU, Chris Patten, lijkt de bizarre verwachtig te koesteren dat de "hand van vriendschap" die Europa uitsteekt, zal dienen om de mullahs te laten inzien dat gematigde acties en hervormingen goed zijn.

"Als men niet met redelijke mensen praat", zei hij ietwat dreigend tegen de BBC, "bereikt men alleen, dat er er steeds minder redelijke mensen overblijven om mee te spreken."

Iran, dat kampt met een bevolkingsexplosie, gigantische werkloosheid en een falende economie, is wanhopig voor hulp om het economische welzijn te herbouwen en om de zijn tirannieke mullahs langer in het zadel te houden.

De sleutel tot de redding van Iran ligt echter niet in Allah, maar in handel, hulp en krediethulp van het ge�ndustrialiseerde westen. Het heeft vooral contanten nodig om de bedrijven exploiteren die de gigantische olie- en gasreserves bewerken, die geremd worden door een gebrek aan investeringen sinds de (Islamitische) revolutie van zo'n 25 jaar geleden.

Het is Amerikaanse bedrijven verboden om met Iran te handelen, maar de mannen uit Brussel lijden niet onder die beperkingen, en ze zijn altijd klaar om uit te trog te eten, hoe giftig de inhoud ook is.

Het is nu duidelijk, als het dat al niet was, dat als handel en principes met elkaar botsen, Europa haar hoofd verliest.

In dit geval kruisen de nood van Iran en de begerigheid van Europa elkaar precies.

Maar de Ministers van Buitenlandse Zaken van de EU waren niet tevreden met een eenvoudige verklaring van vriendschap om hun collectieve banden met tirannieke olierijke (of potentieel rijke) Moslimlanden aan te halen - in het geval van Iran, een regime dat als dreiging beschouwd zou worden en als paria behandeld zou worden als de wapens het Europese vasteland zouden kunnen bereiken.

Toen Europa de zwarte lijst van terroristische organisaties herzag, die ge�nspireerd was door de elfde september, lieten de Europese ministers van Buitenlandse Zaken er opvallend ��n weg: ��n van de meest beruchte van alle internationale terroristische groepen, Hezbollah, dat wordt bewapend, uitgerust, getraind en gefinancierd door Iran.

Die weglating is een indicatie van de mate waarop Europa met twee maten meet en kost wat kost goede relaties wil bewaren.

Tegelijkertijd hernam het Europese Parlement haar gewoonte om ongeloof opzij te zetten toen het besloot om de financi�le steun voor de Palestijnse Autoriteit voort te zetten na een verzekering van de alomvertegenwoordige Patten, dat geen EU geld was gebruikt om terrorisme mee te betalen, ondanks het onweerlegbare bewijs van het tegendeel.

In de voorafgaande weken, had de EU - die tweede weldoener is van de Palestijnen, na de Arabische landen - toegang tot vernietigend Israëlische bewijzen dat Yasser Arafat persoonlijk betalingen aan terroristen en hun families goedkeurde. De EU had ook toegang tot een groot onderzoek dat gepubliceerd was door het Duitse dagblad "Die Zeit", dat ronduit schreef: "Brussel negeert van het hoofd van de PLO gedaan heeft met zijn EU-gelden."

Overal waar het zocht ontdekte het dagblad dat "Gelden van de EU die bedoeld waren om vrede te bevorderen, gebruikt werden om oorlog te voeren en gelden die bedoeld waren voor de opbouw van een democratische structuur, gebruikt werden om een netwerk van terreur te betalen."

De resultaten van het onderzoek, zo tekende de krant aan, "zijn zorgwekkend."

Terwijl Patten koos voor het negeren van de bewijzen, kon hij op de Palestijnse televisie - betaald door de EU - zien hoe de gulheid van Europa wordt gebruikt.

Toen verslaggevers van Die Zeit dat deden, ontdekten ze dat het station "een buitenlandse oorlog voert tegen Joden door het te propageren als de oorlog van Allah voor de vernietiging van de staat Israël."

En toen een Belgische afgevaardigde, Olivier Dupuis, vroeg of de Commissie "het acceptabel vindt dat de EU-gelden worden gebruikt om haat tegen het Israëlische volk in stand te houden," antwoordde Patten hypocriet dat de overeenkomst van Europa met de PA gebaseerd is op "respect voor democratische principes en fundamentele mensenrechten."

Ook keert de EU zich niet af van het gul bijdragen aan een Palestijns schoolsysteem waarin boeken antisemitisme propageren, zelfmoord "martelaren" prijzen, en Israëls bestaan negeren op landkaarten van staten in de regio.

Die Zeit concludeerde dat de zich ophopende bewijzen laten zien dat "Arafat en zijn volk donaties uit het buitenland, ook uit Europa, gebruikt om hun terrorisme te betalen."

Patten blijft echter op zijn standpunt staan: "De Europese Commissie heeft tot nu toe geen hard bewijs in handen gekregen dat de EU-gelden zijn misbruikt om terrorisme te financieren, of voor enig ander doel.

Dit alles was duidelijk te veel voor de invloedrijke Nederlandse krant het NRC Handelsblad, dat schreef dat diplomaten in Brussels zeiden dat de EU met opzet ervan had afgezien om toezicht te houden op de manier waarop de Palestijnen de Europese financi�le hulp gebruikte voor terrorisme en corruptie "omdat men vreesde dat dit de hervatting van het vredesproces in het Midden-Oosten in gevaar zou brengen."

Meer dan de helft van alle buitenlandse hulp van de EU gaat naar de Palestijnse Autoriteit. Tussen 1994 en 2001, volgens NRC Handelsblad, gaf de EU 1.446 miljard euro aan bijstand aan de Palestijnen, inclusief 256 miljoen euros in leningen van de Europese Investeringsbank.
Lidstaten apart hebben nog eens 1 miljard euros in de schatkist van de PA gestort.

Hoe je het ook bekijkt, tenminste een deel daarvan moet zijn weg hebben gevonden naar Iran, om te betalen voor het arsenaal raketten, granaten, antitankwapens, machinegeweren, mijnen en 2200 kilo explosieven die onderschept werden door Israël terwijl ze van Teheran onderweg waren naar de Gaza Strook aan boord van het schip Karine A.

Echter, de prijs voor gotspe moet gaan naar de duizendpoot van Arafat, Nabil Sha'ath, die in april op de Conferentie in Valencia de leden van de Europese Commissie een eis voorlegde voor niet minder dan 1,9 miljard dollars aan hulp. Tussen de wensen op Sha'aths boodschappenlijstje was 20,6 miljoen dollar voor wapens en 40,6 miljoen dollars voor het ondersteunen van vluchtelingen en "families van martelaren".

In de woorden van Die Zeit begroetten de verzamelde Europese diplomaten "deze eis niet met bezorgdheid, ze waren niet geschokt, alleen in verlegenheid gebracht. Ze lieten het verlanglijstje in de kluis verdwijnen.

Ze wilden er niets van weten. Later zouden ze discreet worden afgezet.

"De goedgelovigheid, de na�viteit, de zachtheid van de Europeanen lijkt grenzeloos te zijn."

In de slotverklaring van de vergadering die de Europese Raad in juni in Sevilla hield, beloofden de leiders van de 14 EU lidstaten dat "de strijd tegen terrorisme een prioriteit blijft van de Europese Unie en een sleutel tot de buitenlandse politieke relaties.

Mooie woorden, maar ze staan totaal los van de daden in het veld.

De meestal goed ge�nformeerde Chris Patten, die toezicht hield op het overdragen van Hong Kong aan China, moet weten dat het slaafs volgen van de Europese onbegrensde toegevendheid als het op Iraanse ambities t en Palestijnse excessen aankomt een dom spelletje is. Zo'n politiek kan uiteindelijk alleen slecht uitpakken voor de EU, nu het probeert om politiek in het Midden-Oosten te bedrijven met de grote jongens.

Enorme doses hulp door de keel van Arafat gieten en tegelijkertijd de andere kant opkijken als het om de besteding ervan gaat, en Iran opvrijen en tegelijkertijd zijn grote slechtheid negeren zal niet alleen de Amerikanen kwaad maken, maar ook irre�le verwachtingen wekken onder zijn vrienden in de regio die, eerder vroeg dan laat, wrok en nijd gaan koestseren.

Het zal de kloof tussen Europa en Amerika vergroten, die toch al groter zullen worden als Washington dingen gaat ondernemen om het interieur in Irak te veranderen.

Tenslotte zal het Europa zijn grootste prijs ontnemen - een zetel aan de hoge tafel van de diplomatie in het Midden-Oosten- omdat zijn gezamenlijke woorden en daden alleen zullen dienen om de langdurige Israëlische mening te bevestigen dat de Europese Unie geen eerlijke bemiddelaar is, maar hopeloos eenzijdig en volkomen onbetrouwbaar.

De schrijver is de Londense correspondent van de Jerusalem Post.