Back

This article is reprinted by permission of "Reform Judaism" magazine, published by the Union of American Hebrew Congregations, website http://uahc.org/rjmag/

Why the Palestinians are winning the media war

An Interview with David Bedein

David Bedein has run the Jerusalem-based Israel Resource News Agency, which provides news services for the foreign media, since 1987. He has also worked on special assignment for BBC, CNN Radio, the Los Angeles Times, and the weekly Israel news magazine Makor Rishon. He was interviewed by RJ editor Aron Hirt-Manheimer.

Do you agree with those who say that "the Palestinians have been doing a better job than the Israelis on the public relations front"?

Yes. For the past twenty years, the Palestinians have outmaneuvered the Israelis in framing the conflict for the world media. The turning point came during the 1982 Lebanon War, when the Palestinians initiated a propaganda campaign to cast themselves as the defenders of human rights and the Israelis as the violators of human rights. At the same time, Yasser Arafat's brother, Dr. Fatchi Arafat, exploited his position as director of the Palestinian Red Crescent Society to release grossly inflated casualty figures. On June 10, 1982, for example, Dr. Arafat issued a statement declaring that "10,000 Palestinians have died and 600,000 have become homeless in the first few days of the war"-a lie calculated to portray the Palestinians as the victims of a genocidal assault in Lebanon. In fact, the total population in the war zone numbered fewer than 300,000. Yet the International Red Cross and Middle East Action Committee of the American Friends Service Committee spread the 10,000/600,000 figure to every media outlet in the world, and the major American networks picked up the story.

NBC's Jessica Savitch reported, "It is now estimated that 600,000 refugees in south Lebanon are without sufficient food or medical supplies." Palestinian media professionals have no qualms about deceiving the media for political advantage. In their attempt to convince the world that the IDF massacred hundreds of civilians in the Jenin refugee camp during Operation Defensive Shield, they used animal carcasses to fill the air with the stench of rotting flesh in places where reporters and UN officials were likely to visit. The IDF caught that ploy on video, as they did a staged funeral in which "the body" jumped out of the coffin and ran for cover when an Israeli surveillance plane flew over the site.

Are you suggesting that such tactics have been counterproductive?

Not at all. Such bloopers are the exception. The Palestinians have an excellent track record in manipulating images that appear in the world media.
They achieved an enormous propaganda windfall at the beginning of the second intifada, when a Palestinian film crew working for a French television network recorded the shooting of eleven-year-old Mohammed al-Dura as his father tried in vain to shield him during a battle at a road junction near Gaza. The video, edited to portray the IDF as heartless child killers, fit the Palestinian story line perfectly.
The Israeli government fell into the trap, issuing an apology even before investigating the incident. Mohammed al-Dura, the "poster boy" of the second intifada, will go down in history as a celebrated martyr of the Palestinian people-and yet, the Palestinian version of al-Dura's death is a lie, an invention of Palestinian P.R. professionals. A thorough IDF investigation, which was issued three weeks after the incident and confirmed by a German TV crew, showed that the bullets fired at the boy had come from the direction of Palestinian gunmen who had attacked an Israeli guard post.
But the world had "witnessed" the shooting of al-Dura, as the media scripted it-an atrocity committed by Israeli troops-and the damage could not be undone. It is impossible to put the toothpaste back in the tube.

When did these Palestinian P.R. professionals first come onto the scene?

Back in March 1984, Ramonda Tawill, a media professional (who six years later would become Yasser Arafat's mother-in-law), helped the PLO establish the Palestinian Press Service (PPS) to provide assistance to visiting journalists and conduct training seminars in media relations. The PPS then joined forces with the Palestine Human Rights Information Center (PHRIC) to change the image of the PLO from that of a sixties-style liberation movement to an organization fighting to protect the victims of Israeli human rights abuses. PHRIC seminars instructed their "students" to steer every media interview to the same themes-Israeli occupation, illegal settlements, human rights abuses, and the right of the Palestinian refugees to go home.

Regardless of the question, these themes were to be repeated over and over again. I know this firsthand, because our agency made it a policy to assign our journalist interns to take Tawill's courses.

One of her great "accomplishments" came in May 1985, after Israel released more than a thousand convicted PLO terrorists in exchange for seven Israeli soldiers. As a way of diverting media attention from their crimes, Tawill coached these freed terrorists to stress that they were tortured in Israel jails for "political activism" and "support of Palestinian nationalism."

I learned about this tactic from several of Tawill's students in a media course I took in May 1986. They explained that by monopolizing the reporters' time with stories of torture, the journalists would invariably have to complete the interview before they had time to ask the terrorists about the actions that had led to their capture and imprisonment. At the time, Israeli intelligence did not allow reporters to look at the prison files of security detainees, so the crimes of these terrorists went virtually unreported.

Was the PHRIC widely perceived as a credible human rights organization?

Absolutely. By mid-1989, international human rights organizations routinely reproduced information developed by the PHRIC, which by then had secured funding from the Ford Foundation and had established offices in Chicago and Washington. Addressing the media in Jerusalem in November 1989, Amnesty International spokesman Richard Reoch acknowledged that his organization regarded the PLO, which works with the PHRIC, as an objective information source.
"Since the PLO is not a government body," he said, "we feel comfortable with Amnesty using them as a source." And a U.S. embassy spokesman told me in February 1989 that the PHRIC had "impeccable" credentials.

How do Palestinian P.R. professionals get their training today, and who funds it?

The Palestinian Academic Society for the Study of International Affairs (PASSIA) provides courses and more than thirty how-to manuals on public relations, media relations, fundraising, communications, lobbying, and public speaking. PASSIA trains Palestinian academics who will be teaching abroad on how to promote their cause on university campuses; in addition, Palestinians in the U.S. are taught how to seek out the Arab constituencies in each congressional district and how to lobby members of Congress for political and financial support of the Palestinian cause. And who picks up the tab for PASSIA?

The United States Agency for International Development (USAID), a program of the U.S. State Department, grants PASSIA and eighteen other Palestinian media relations firms in Jerusalem more than $1 million annually. It was only this past March, after a U.S. House International Relations Committee staffer discovered that USAID was providing allocations for Palestinian media relations, that members of Congress became aware of this aid. A surprised Congressman Eliot Engel (D-NY) looked at PASSIA's advocacy manual and said incredulously: "Here we are in Congress paying them to lobby us."

How have the Israelis countered this Palestinian strategy of portraying them as human rights violators?

The Israelis constantly find themselves on the defensive. They can't seem to get out of the box into which the Palestinians have put them. By framing the conflict as a human rights issue, the Palestinians have succeeded in convincing many journalists, on some level at least, that every act of terrorism against Israeli civilians is not a crime, but a legitimate response to human rights abuses.

What is the organizational structure of the Palestinian public relations program, and how does it differ from Israel's?

The major Palestinian media organization, known as the Jerusalem Media and Communications Center (JMCC), is heavily subsidized by the European Union and the Ford Foundation. Headed by Dr. Ghassan Khatib, a close associate of Yasser Arafat, JMCC provides the foreign media with topnotch professional services-affordable camera crews, translators, photographers, and transportation, as well as daily press bulletins, briefing papers, and people to interview.
The Israeli government provides the visiting press with bushels of bulletins, but leaves the provision of camera crews and translation services to the private sector. No Israeli TV crew can compete with the heavily subsidized JMCC, which essentially has cornered the market on media services for the foreign press. The foreign press is totally dependent on Palestinian technical support personnel, who have a strong influence on the narrative and images that appear in the Western media.

Do the Palestinians have a P.R. presence in Washington, DC?

Their man in Washington is Edward Abington, who served as U.S. consul in Jerusalem when USAID began to finance PASSIA in the '90s and is now registered as a paid foreign agent for the PLO in Washington. Abington coordinates information from JMCC, PASSIA, and other Palestinian information agencies and puts a moderate face on the Palestinian cause, which often means damage control. For example, each time one of Arafat's militias takes credit for a terror attack, Abington's office quickly issues a statement to the media denying Arafat's involvement. A case in point: on November 20, 2000, the PLO's Fatah was quoted on official PBC radio and PBC TV as taking credit for an attack on a school bus near Kfar Darom, where two schoolteachers were murdered and three siblings were maimed for life.

Yet CNN reported that the PLO had condemned the attack. I called the international desk of CNN in Atlanta to inquire about the contradictory statements. The person on the desk, a nineteen-year-old intern, told me that she had received a call from Abington's office in Washington, followed by a fax, denying PLO involvement. Abington also provides the press and the U.S. government with ‘translations’ of Arafat's speeches.

On May 15, 2002, Arafat delivered a speech to the Palestine Legislative Council in which he compared the Oslo accords to the ten-year peace treaty between Mohammed and the Jewish tribe of Qureish, a treaty the founder of Islam tore up two years later, when his forces had the power to slaughter the Jewish tribe. President Bush declared that Arafat had been speaking the "right words."

When our news agency asked the U.S. embassy in Israel if the entire speech had been sent to Bush, embassy officials responded that Bush had not yet received any of the speech. We then called Abington's office, which told us that they had supplied the translated speech to the president. Clearly, the text supplied by Abington's office arrived before any official dispatch from the ambassador's information office. The "right words" conveniently excluded Arafat's bellicose message.

Are Palestinian medical and relief organizations involved in the "media war"?

Like the so-called Palestinian human rights organizations, the Union of Palestine Medical Relief Committees (UPMRC), run by Dr. Mustafa Al-Bargouti (brother of jailed Fatah Tanzim leader Marwan Al-Bargouti), coordinates its strategies with Dr. Fatchi Arafat's Palestinian Red Crescent Society in disseminating wild reports of Israeli medical neglect and torture of Palestinians.

There have also been numerous incidents in which false information issued by UPMRC sources has been picked up by U.S. media. On July 11, 2001, for example, the Associated Press reported that a pregnant Palestinian woman was shot to death at an Israeli roadblock. In fact, she didn't die, and the doctor who had told the AP reporter she'd been shot and killed hadn't even seen her. He was in a different town at the time.

AP reversed itself the next day, reporting that "Israeli soldiers did not bar a Palestinian woman in labor from passing an Israeli checkpoint, refuting initial claims by two Palestinian doctors." Another incident: in late May, National Public Radio aired a parallel report of a Palestinian suicide bombing at an outdoor restaurant near Tel Aviv that killed a toddler and her grandmother, and the shooting of a Palestinian grandmother and child that the IDF mistook for terrorist infiltrators.

Palestinian doctors told the NPR reporter that the Palestinian victims' bodies were burned, dismembered, and crushed by an Israeli tank. NPR included these unsubstantiated accusations in its coverage. When I asked the IDF spokesman about these accusations, he laughed with disbelief that mainstream reporters would give credibility to such outrageous inventions-but they did.

How is the UPMRC funded?

It receives $300,000 annually from the United States for P.R. And Dr. Arafat's Palestinian Red Crescent Society receives $215,000 a year in U.S. assistance. Both agencies are on the list of the fifty-nine non-government Palestinian organizations that have shared $100 million in U.S. aid since 1997.

Do you believe the United Nations plays a role in advancing the Palestinian P.R. agenda?

Definitely. The United Nations Relief and Works Agency (UNRWA) maintains a professional media relations department and a news service called the UNRWA television network, both based in the Ain el-Helweh UNRWA refugee camp in Lebanon. UNRWA cooperates with the media services of the PLO and the Palestine Broadcasting Corporation (PBC) to provide the visiting press with information and services.
Its literature focuses largely on the plight of the refugees who are being housed in camps until they can "return to their homeland"-which, according to their literature, includes not only the territories captured by Israel in 1967, but also all the areas that Israel annexed after Israel's War of Independence in 1948.

The UN's agenda is to present the Palestinian Arabs as victims. In Witness to History: The Plight of the Palestinian Refugees, one of several primers distributed by UNRWA and published by MIFTAH, the Palestinian media agency run by well-known Palestinian spokeswoman Hanan Ashrawi and commissioned by the Canadian government, the UN asserts, on page 13, that all "refugees and their descendants have a right to compensation and repatriation to their original homes and land...."

How do the Palestinians and Israelis differ in their methods of media relations?

Professionally trained and disciplined Palestinian spokespeople usually present themselves as a ragtag bunch of amateurs. They meet Western reporters in modest Jerusalem or Ramallah hotels or against the backdrop of refugee camps. This tactic has been very successful in reinforcing the stereotype of their side as the aggrieved underdog. An interview with a Palestinian in an alleyway with burning tires and bullets flying overhead captures the imagination of editors who place a premium on entertainment value-the human drama unfolding.

In contrast, when foreign correspondents meet with Israeli officials, they are often greeted by slick government spokespeople at fancy hotels, state-of-the-art media centers, or modern offices. Israeli spokespeople labor under three false notions: first, that formal, professionally packaged P.R. is persuasive; second, that lengthy explanations of the history of the conflict will be more effective than sound bytes in convincing the public of the rightness of their cause; and third, that the moral correctness of their action and cause is self-evident to any rational, fair-minded human being.

Along these lines, Israel's Foreign Minister Shimon Peres once said: "Good policies are good P.R.; they speak for themselves." Unfortunately, Peres is wrong. A lie can be more powerful than the truth, if you market your lie well enough for people to believe it. Another problem with Israeli P.R. is that it is woefully uncoordinated and sometimes contradictory.

News originates from at least four different offices-the IDF, the Foreign Ministry, the Israeli Prime Minister's Office, and the Defense Ministry-and at times each conveys a different message. On October 28, 2001, for example, Israel Foreign Minister Shimon Peres gave numerous interviews to Israeli and foreign news bureaus stating that Arafat was not responsible for the current wave of terror, and produced as proof the fact that the PA had recently arrested several Hamas terrorists.

Yet on that same day, IDF intelligence met with more than a hundred journalists to present evidence linking Arafat and his Fatah organization to Hamas terror activity. Explaining how Hamas terror groups train and operate in the full view of the Palestinian Authority security services, an Israeli military spokesman furnished the media with documentation that the Hamas wing operates as an official, integral part of Arafat's Palestinian Authority security forces in Gaza; he also pointed out that two wanted

Hamas terrorists working for the Palestinian security services had murdered four women and wounded fifty civilians at the Hadera bus station that very morning. In contrast to the seemingly uncoordinated messages coming from Israel, spokespeople of the autocratic Palestinian Authority adhere to a party line with practiced discipline, simply reciting the standard litany of complaints about their "oppression," the "occupation," "human rights abuses," "racism," etc.

Why do you think the Israel government has had such difficulty in recent years getting its point of view across to the Western media?

I think Israel made a major mistake in 1986, when Israel Foreign Minister Shimon Peres and his deputy Dr. Yossi Beilin revised the way in which the government would relate to the PLO.
They asked the Ministry of Foreign Affairs to cease distribution of the PLO covenant, which has never officially changed the provision calling for the destruction of the State of Israel.
They also asked that the ministry stop defining the PLO as an enemy. In countless briefings that the ministry held in the late 1980s, both Peres and
Beilin explained that the time had come to put the fight with the PLO in the past.
The 1986 Peres/Beilin policy change paved the way two years later for the U.S. government to recognize the PLO. The Israeli government also gave the Palestinians a free ride from 1993- 2000, during the seven-year Oslo process, by downplaying terrorist attacks and the two-faced message of the Palestinian leadership, which presented a message of peace in English and a message of war in Arabic.

To keep the Oslo process from collapsing, both Israeli and U.S. leaders decided in 1993 to ignore the PA's daily radio and TV calls for a renewed war against Israel. Indeed, in 1995, when the Institute for Peace Education Ltd., which our agency helped to facilitate, produced videos of Arafat's speeches promoting jihad (holy war), then Israeli Prime Minister Yitzhak Rabin and Israeli Foreign Minister Shimon Peres asked Israel TV not to air any of Arafat's speeches in Arabic.

In September 1995, Peres went so far as to ask Representative Ben Gilman, the chairman of the U.S. House International Relations Committee, not to hold a special hearing in which these videos of Arafat's speeches were to be screened. The House committee ignored the request. The "don't tell" policy continued during the Netanyahu administration from 1996 to 1999.

While Netanyahu's office churned out weekly reports on PA incitement for Likud Party members, a senior official of the Netanyahu administration confirmed to me that the reports were deliberately withheld from the Ministry of Foreign Affairs and the Israeli media. In October 1998, during my coverage of the Wye conference, I asked the Israeli embassy why they did not distribute this material. They answered, "The Israeli government downplays the reality of Arafat's PA in order to not alienate the U.S. government." The Barak government, which assumed power in May 1999, went so far as to quietly eliminate the clause in the Oslo accords that required the PA to cease incitement against Israel.

How do the Palestinians and Israelis compare in their treatment of foreign journalists?

The Israeli army often declares areas to be off limits to the media, which is like flashing a red flag before a bull. The first thing a reporter assumes is that Israel is trying to hide something. One foreign reporter, who wishes to remain anonymous, told me that Israel had made a "horrible mistake" when "the IDF closed the whole West Bank to reporters during Operation Defensive Shield and left the area wide open to wild rumors planted skillfully by Palestinian spokesmen.

We had no way to check out the rumors, and so many of us had to report it in a he-said, she-said format. And, of course, when TV networks put Palestinian spokesmen on live to make their charges, then it's out there and we have to deal with it."

In contrast, the PA rarely engages in confrontation with the foreign press. A rare exception occurred in October 2002 when two IDF soldiers [they were reservists, and civilians, Estel] were lynched in the Ramallah police station. The gruesome scene was captured by an Italian TV crew and sent abroad without going through PA censors. The PA demanded an apology and a promise never to do it again-or lose permission to cover Palestinian territory. The Italians said mea culpa and promised never again to embarrass their hosts. We asked our staffer to fly to Rome to interview this Italian crew, who told us, on the record, how hey had been browbeaten by PA security officials into providing a letter of apology.

What advice would you give the Israeli government to improve its image in the Western media?

Instead of barring reporters from "closed military places," the IDF and the Israeli government should facilitate press coverage of every event, no matter how delicate or dangerous. Preventing journalists from doing their jobs, in some rare cases even shooting in their direction, does little to win friends in the media.

I think the best way for Israel to improve its public relations is to improve its human relations. On the positive side, Israel has finally begun to provide correspondents with more concise and useful background information, such as kits, CD roms, and profiles of Israel's enemies.

But rather than providing reporters with the means to get to the scene of an attack, Israel still prefers to keep them away. In short, Israel needs to treat journalists with less suspicion and more respect.

Do you believe that many Western journalists harbor an anti-Israel bias, or are there other factors which work in favor of the Palestinian point of view?

I agree with the assessment of Dr. Mike Cohen, a Jerusalem-based strategic communications analyst and IDF reserve officer, who says that most foreign journalists are not inherently anti-Israel, anti-Semitic, or pro-Palestinian.

They are, however, easily swayed by Palestinian manipulation, which relies on the reporters' and editors' lack of background knowledge, combined with the lack of time and desire to take a deep look at the facts. Another factor is the fear of losing access to Palestinian sources and logistical support if their stories are perceived as hostile. Moreover, non-Palestinian reporters are deliberately impeded and intimidated when trying to cover news that may embarrass the PA. I know of several foreign journalists who had reported incidents of Palestinian incitement and were thereafter barred from PA briefings.

Are there dissenting Palestinian voices in the Palestinian media?

One rarely hears a dissenting voice among the Palestinians because anyone who publicly criticizes the PA can be imprisoned or even executed. The foreign media is told, and dutifully reports, that the person in question was a "collaborator." A case in point: in early March 2002, BBC reported the execution of two Palestinians who had been accused by the PA of collaboration. When the BBC crew met with the families of the two victims, they discovered that both had a history of opposition to the PA and that both had openly criticized Arafat. The BBC correspondent told me that these were dissidents, not collaborators, but BBC World Service chose not to report the story.

In the final analysis, how important is the P.R. factor in the Israeli-Palestinian conflict?

Absolutely crucial. So long as Western journalists project an image of the PA as a defender of human rights and Israel as a brutal occupier, development funds from the United States and the European Union will continue to flow into the PA's coffers with little public protest about some of that money being used to bankroll the intifada, including suicide bombers, as documents seized from Arafat's office during Operation Defensive Shield prove. So long as Palestinian P.R. professionals continue to dictate the story line to the media, Israelis will continue to be portrayed as the villains and the Palestinians the victims. It's time to change the script.

The website of David Bedein is: www.israelbehindthenews.com

Dit artikel is gereproduceerd met de toestemming van het tijdschrift "Reform Judaism" uitgegeven door de Union of American Hebrew Congregations, website http://uahc.org/rjmag/

Waarom de Palestijnen de media-oorlog winnen

Bent u het eens met degenen die zeggen dat “de Palestijnen het beter hebben gedaan dan de Israëlis op het front van de public relations?

Ja. In de laatste twintig jaar hebben de Palestijnen de Israëlis weggemanoeuvreerd in het in een kader zetten van het conflict voor de wereldmedia. Het keerpunt kwam gedurende de oorlog in Libanon van 1982, toen de Palestijnen een propagandacampagne begonnen om zichzelf de rol aan te meten van mensenrechtenverdedigers en de Israëlis als de mensenrechtenschenders. In dezelfde periode buitte de broer van Yasser Arafat, dr. Fatchi Arafat, zijn positie uit als directeur van de Palestijnse Rode Maan, om gigantisch overdreven aantallen gewonden bekend te maken.

Bijvoorbeeld, op 10 juni 1982 gaf dr Arafat een verklaring uit dat “100.000 Palestijnen zijn gedood en 600.000 dakloos geworden tijdens de “eerste dagen van de oorlog” - een leugen die erop berekend was om de Palestijnen in Libanon af te schilderen als de slachtoffers van een genocidale aanval. In feite was de totale populatie in het oorlogsgebied minder dan 300.000. Toch verspreidde het Internationale Rode Kruis en het Midden-Oosten Actie Comité van de Amerikaanse Vrienden Dienst Comité het getal van 10.000/600.000 naar ieder nieuwspunt van de wereld en de grote Amerikaanse netwerken pikten het verhaal op.

Jessica Savitch van NBC rapporteerde: “Er wordt nu geschat dat 600.000 vluchtelingen in Zuid-Libanon onvoldoende voedsel en medicijnen hebben.” Palestijnse mediaprofessionals hebben geen gewetensbezwaren over het bedriegen van de media voor politiek gewin. In hun pogingen om de wereld ervan te overtuigen dat het Israëlische leger honderden burgers in het kamp in Jenin had vermoord tijdens de Operatie Verdedigingsschild, gebruikten ze dierenlijken om de geur te verspreiden van rottend vlees in plaatsen die journalisten en VN-functionarissen waarschijnlijk zouden bezoeken. Het Israëlische leger legde die list op video vast, net zoals ze deden met een gespeelde begrafenis waarbij het “lichaam” uit de doodskist sprong en naar een schuilplaats rende toen een Israëlisch surveillancevliegtuig over het terrein vloog.

Suggereert u dat dergelijke tactieken contraproductief zijn?

Helemaal niet. Zulke bloopers zijn de uitzondering. De Palestijnenn hebben een geweldige reputatie als het erom gaat om beelden te manipuleren die in de wereldmedia verschijnen. Ze hadden enorm geluk op propagandagebied aan het begin van de tweede intifada, toen een Palestijnse filmploeg die voor een Frans televisiestation werkte, het neerschieten vastlegde van de elfjarige Mohammed al-Dura toen zijn vader tevergeefs probeerde om hem te beschermen tijdens een gevecht op een kruispunt bij Gaza.

De video, die speciaal bewerkt is om het Israëlische leger als harteloze kindermoordenaar af te beelden, past precies in de Palestijnse verhaallijn. De Israëlische regering trapte in de val, en betuigde spijt nog voordat ze het incident onderzocht. Mohammed al-Dura, de ‘posterjongen’ van de tweede intifada, zal de geschiedenis ingaan als een gevierde martelaar van het Palestijnse volk – en toch is de Palestijnse versie van de dood van al-Dura een leugen, een uitvinding van Palestijnse P.R. professionals.

Een grondig onderzoek van het Israëlische leger, dat drie weken na het incident werd uitgevoerd en dat bevestigd werd door een Duitse tv-ploeg, toonde dat de kogels die op de jongen werden afgevuurd kwamen uit de richting van de Palestijnse schutters die een Israëlische wachtpost hadden aangevallen. Maar de wereld was ‘getuige’ van het neerschieten van al-Dura, zoals de media het in het script had gezet—een gewelddadigheid begaan door Israëlische troepen- en de schade is niet meer te herstellen. Het is onmogelijk om de tandpasta terug te stoppen in de tube.

Wanneer kwamen deze Palestijnse PR-functionarissen voor het eerst in beeld?

In maart 1984 hielp Ramonda Tawill, een professionele mediawerker (die 6 jaar later de schoonmoeder van Yasser Arafat zou worden) de PLO met het opzetten van de Palestijnse Persdienst (PPS) om hulp te bieden aan bezoekende journalisten en opleidingsseminaria te houden in mediarelaties. De PPS ging toen samen met het Palestijnse Informatie Centrum voor Mensenrechten (PHRIC) om het beeld van de PLO te veranderen van een vrijheidsbeweging anno jaren zestig in een organisatie die strijdt om de slachtoffers van de Israëlische mensenrechten-schendingen te beschermen. De seminaria van de PHRIC instrueerden hun “studenten” om ieder media-interview naar dezelfde onderwerpen te sturen – Israëlische bezitting, illegale nederzettingen, mensenrechten-schendingen, en het recht van de Palestijnse vluchtelingen om naar huis te gaan.

Onafhankelijk van de vragen werden deze thema’s steeds weer herhaald. Ik weet dit uit de eerste hand, want onze organisatie maakte er een gewoonte van om onze redactionele stagiairs Tiwill’s cursussen te laten volgen. Een van haar grootste ‘geslaagde ondernemingen’ kwam in mei 1985, nadat Israël meer dan duizend veroordeelde terroristen van de PLO vrijliet in ruil voor zeven Israëlische soldaten. Als manier om de aandacht van de media af te leiden van hun misdaden, coachte Tawill deze bevrijde terroristen om er de nadruk op te leggen dat ze gemarteld werden in de Israëlische gevangenissen om ‘politiek activisme’ en ‘steun voor Palestijns nationalisme’.

Ik hoorde over die tactiek van verscheidene studenten van Tawill in een mediacursus die ik in mei 1986 volgde. Ze legden uit dat door de tijd van de reporters te monopoliseren met verhalen over martelingen, de journalisten altijd de interviews moesten beëindigen voordat ze de tijd hadden om de terroristen te ondervragen over de acties waardoor ze gearresteerd en gevangen gezet werden. In die tijd stond de Israëlische veiligheidsdienst journalisten niet toe om de journalisten in de dossiers te kijken van gevangen die om veiligheidsredenen werden vastgehouden, dus over de misdaden van deze terroristen werden bijna niet geschreven.

Werd de PHRIC over het algemeen beschouwd als een geloofwaardige mensenrechtenorganisatie?

Absoluut. Rond het midden van 1989 namen mensenrechtenorganisaties routinematig informatie over die door de PHRIC opgesteld was. De organisatie had tegen die tijd geld gekregen van de Ford Foundation en had kantoren ingericht in Chicago en Washington. Toen hij de media in Jeruzalem toesprak in november 1989, erkende de woordvoerder van Amnesty International Richard Reoch dat zijn organisatie de PLO, die met de PHRIC samenwerkt, als een objectieve informatiebron beschouwde.

“Omdat de PLO geen regeringsorgaan is,” zei hij, “zijn we er tevreden mee dat Amnesty hem als een bron gebruikt.” And een woordvoerder van een ambassade van de VS vertelde me in februari 1989 dat de PHRIC een “vlekkeloze” staat van dienst had.

Hoe krijgen Palestijnse PR-functionarissen op dit moment hun training, en wie betaalt die?

De Palestijnse Academische Maatschappij voor de Studie van Internationale Betrekkingen (PASSIA) verzorgt cursussen en levert meer dan dertig handboeken met instructies over public relations, meningsvorming en spreken in het openbaar. PASSIA traint Palestijnse academici die in het buitenland lessen geven over hoe ze hun zaak op onder universitaire studenten moeten promoten; daarbij wordt aan Palestijnen in de VS geleerd hoe ze Arabische concentraties moeten vinden in ieder district van het Congres en hoe ze leden van het Congres moeten benaderen om politieke en financiële steun te krijgen voor de Palestijnse zaak. En wie betaalt de rekening van de PASSIA?

De Amerikaanse organisatie voor Internationale Ontwikkeling (USAID), een instelling van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken, geeft PASSIA en 18 andere Palestijnse mediarelatie instellingen in Jeruzalem meer dan 1 miljoen dollar per jaar. Het was pas in maart van dit jaar, nadat een staflid van het Buitenlandse Relatie Comité van het Congres ontdekte dat USAID items bestemde voor Palestijnse media relaties, dat leden van het Congres deze hulp opmerkten. Een verrast Congreslid, Eliot Engel, keek in het handboek van sponsors van de PASSIA en zei ongelovig: “Hier zitten we in het Congres hen te betalen om zichzelf bij ons te propageren.”

Wat hebben de Israëlis gedaan tegen deze Palestijnse strategie om hen af te beelden als schenders van mensenrechten?

De Israëlis merken de hele tijd dat ze zichzelf moeten verdedigen. Ze lijken niet uit het verdomhoekje te kunnen komen waarin de Palestijnen hen gezet hebben. Door het conflict neer te zetten als een zaak van mensenrechten, zijn de Palestijnen er in geslaagd om veel journalisten er tenminste grotendeels van te overtuigen dat iedere terroristische daad tegen Israëlische burgers geen misdaad is, maar een rechtmatige respons op schendingen van mensenrechten.

Wat is de organisatorische structuur van het Palestijnse PR-programma en hoe verschilt het van het Israëlische?

De grootste Palestijnse media-organisatie, die bekend staat als het Jeruzalem Media- en Communicatiecentrum (JMCC) wordt zwaar gesubsidieerd door de Europese Unie en de Ford Foundation. Het wordt geleid door Dr. Ghassan Khatib, een naaste medewerker van Yasser Arafat en het levert aan de buitenlandse media de allerbeste professionele diensten — betaalbare cameraploegen, tolken, fotografen, en vervoer, zowel als dagelijkse persbulletins, achtergrondartikelen en mensen om te interviewen.

De Israëlische regering geeft de bezoekende pers stapels bulletins, maar laat het aan de private sector over om cameraploegen en tolken te leveren. Geen enkele Israëlische cameraploeg kan concurreren met de zwaar gesubsidieerde JMCC, die in essentie de markt van mediadiensten voor de buitenlandse pers heeft gemonopoliseerd. De buitenlandse pers is totaal afhankelijk van Palestijns technisch onderhoudspersoneel, die een grote invloed uitoefenen op de verhalen en beelden die in de westerse media verschijnen.

Zijn de Palestijnen aanwezig in de PR regionen in Washington?

Hun man in Washington is Edward Abington, die als consul van de Verenigde Staten heeft gediend in Jeruzalem toen USAID geld begon te geven aan PASSIA in de jaren 90 en hij staat nu geregistreerd als betaald buitenlands agent voor de PLO in Washington. Abington coöordineert informatie van de JMCC, PASSIA en andere Palestijnse informatie-organisaties en geeft de Palestijnse zaak een gematigd gezicht, wat vaak betekent dat de schade geminimaliseerd wordt. Bijvoorbeeld, iedere keer dat één van de milities van Arafat een aanslag opeist, geeft het kantoor van Abington snel een persverklaring uit die de betrokkenheid van Arafat ontkent. Eén sprekend voorbeeld: op 20 november 2000 werd het opeisen van de Fatah van de PLO geciteerd op de officiële radio en televisie van de Palestijnse Autoriteit.

Die eiste toen de aanslag op een schoolbus op, waarbij twee leraren werden vermoord en drie kinderen uit één gezin voor het leven invalide gemaakt waren. Toch meldde CNN dat de PLO de aanval veroordeelde. Ik belde naar het kantoor buitenland van de CNN in Atlanta en vroeg naar de verklaringen die elkaar tegenspraken. De medewerker, een negentienjarige stagiair, zei tegen mij dat ze een telefoontje van Abingtons kantoor in Washington had ontvangen, gevolgd door een fax, waarin de betrokkenheid van de PLO werd ontkend. Abington voorziet de pers en de regering van de VS met ‘vertalingen’ van de toespraken van Arafat. Op 15 mei 2002 sprak Arafat de Palestijnse Raad toe, waarbij hij de Oslo Akkoorden vergeleek met het tienjarige vredesverdrag tussen Mohammed en de Joodse stam Quresh, een verdrag dat de stichter van Islam twee jaar later verscheurde toen zijn leger in staat was om de Joodse stam uit te roeien. President Bush gaf als commentaar dat Arafat “ware woorden” gesproken had.

Toen ons nieuwsagentschap aan de Amerikaanse Ambassade in Israël had gevraagd of de hele speech naar Bush was gestuurd, antwoordde ambassadepersoneel dat Bush de toespraak nog helemaal niet had ontvangen. Toen belden we het kantoor van Abington, waar ons verteld werd dat ze de vertaalde toespraak naar de medewerkers president hadden gestuurd. Het was duidelijk dat de tekst die door Abington ter beschikking was gesteld, aangekomen was voor de officiële zending vanuit de ambassade. Uit de “ware woorden” was de oorlogszuchtige taal van Arafat opportunistisch weggelaten.

Zijn de Palestijnse medische- en hulporganisaties betrokken bij de ‘media-oorlog’?

Net zoals de zogenoemde Palestijnse mensenrechtenorganisaties verspreidt de Unie van Palestijnse Medische Hulpcomité’s (UPMRC), geleid door Dr. Mustafa L-Bargouti (broer van de gearresteerde leider van de Fatah Tanzim, Marwan Al-Bargouti), samen met de Palestijnse Rode Halve Maan van Dr. Fatchi Arafat, de wildste verhalen over Israëlische medische nalatigheid en martelingen van Palestijnen. Er zijn ook talloze incidenten waarin valse informatie die door bronnen binnen de UPMRC naar buiten zijn gebracht, opgepikt zijn door de media in de VS [en Europa, Estel].

Op 11 juli 2001 bijvoorbeeld, berichtte de Associated Press dat een zwangere Palestijnse vrouw doodgeschoten werd op een Israëlische wegversperring. In werkelijkheid stierf ze niet, en de arts die de journalist van de AP had verteld dat ze doodgeschoten was, had haar zelfs niet onderzocht. Hij was op dat moment in een andere stad. AP corrigeerde zichzelf de volgende dag en berichtte dat “Israëlische soldaten niet een Palestijnse vrouw met barensweeën tegengehouden hadden bij een Israëlisch checkpoint, daarbij ze de aanvankelijke beweringen van twee Palestijnse artsen weerleggend.”

Een ander incident: eind mei zond de publieke omroep in de VS twee berichten tegelijk uit van een Palestijnse zelfmoordaanslag op een terras bij Tel Aviv dat een peuter en haar grootmoeder doodde, en het doodschieten van een Palestijnse grootmoeder en kind die het Israëlische leger abusievelijk aanzagen voor terroristische infiltranten. Palestijnse artsen vertelden aan journalisten van de omroep dat de lichamen van de Palestijnen waren verbrand, aan stukken gesneden en door een Israëlische tank overreden.

De omroep zond deze op niets gebaseerde aantijgingen in de reportage uit. Toen ik de woordvoerder van het leger vragen stelde over deze beschuldigingen, lachte hij en kon hij zich niet voorstellen dat de gemiddelde journalist zulke schandalige leugens zou kunnen geloven – maar dat deden ze wel.

Hoe wordt de UPMRC gefinancierd?

Het krijgt per jaar 300.000 dollar van de Verenigde Staten voor PR en de Palestijnse Halve Maan van dr. Arafat krijgt 215.000 dollar per jaar hulp van de VS. Beide organisaties staan op de lijst van vijftig non-goevermentele Palestijnse organisaties die 100 miljoen dollar aan hulp van de VS delen sinds 1997.

Gelooft u dat de Verenigde Naties een rol spelen in het promoten van het Palestijnse PR programma?

Beslist. De organisatie van de Verenigde Naties voor Verlichting [van nood] en [goed] Werk (UNWRA) heeft een professionele afdeling voor relaties met de media en een nieuwsdienst, het UNWRA televisie netwerk, die beiden gevestigd zijn in het Ain el-Helweh UNWRA vluchtelingenkamp in Libanon. UNWRA werkt samen met de mediadiensten van de PLO en de Palestijnse televisie (PBC) in het verstrekken van informatie aan journalisten die op bezoek komen.

Haar literatuur heeft als hoofdthema: het moeilijke leven van de Palestijnen die in kampen zijn ondergebracht tot ze kunnen “terugkeren naar hun thuisland” – dat, volgens hun literatuur, niet alleen de gebieden omvat die Israël in 1967 veroverde, maar ook alle gebieden die Israël annexeerde na de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog in 1948.

Het plan van de VN is om de Palestijnse Arabieren als slachtoffers uit te beelden. In één van de standaardwerkjes dat door de UNWRA wordt verspreid en uitgegeven door MIFTAH – het Palestijnse media-agentschap dat geleid wordt door de bekende Palestijnse woordvoerster Hanan Ashrawi en geholpen door de Canadese Regering – getiteld Getuige van geschiedenis: Het lijden van de Palestijnse vluchtelingen, beweert de VN op bladzijde 13 dat “alle vluchtelingen en hun afstammelingen recht hebben op compensatie en terugkeer naar hun oorspronkelijke huizen en land…”

Hoe verschillen de Palestijnen en Israëlis in hun manier van contacten onderhouden met de media?

Uiterst professioneel getrainde en gedisciplineerde Palestijnse woordvoerders presenteren zichzelf als een ongeordend stelletje amateurs. Ze ontmoeten westerse journalisten in een bescheiden hotels in Jeruzalem of Ramallah of tegen de achtergrond van vluchtelingenkampen. Deze tactiek was heel succesvol in het versterken van het stereotype van hun volk als de slecht behandeld underdog. Een interview met een Palestijn in een steegje met brandende autobanden en kogels die om je hoofd vliegen werkt op de verbeelding van de redacteurs die entertainment waardevol vinden – het menselijk drama dat zich aan het ontvouwen is.

In tegenstelling daarmee, als buitenlandse correspondenten Israëlische functionarissen ontmoeten, worden ze vaak begroet door gelikte regeringswoordvoerders in luxe hotels, de modernste mediacentra, of moderne kantoren. Israëlische woordvoerders hebben drie verkeerde ideeën: ten eerste, dat formele, professioneel gebrachte PR overtuigend is, ten tweede, dat langdradige uitleg van de geschiedenis van het conflict effectiever zal zijn om het publiek te overtuigen van de rechtmatigheid van hun zaak dan korte impressies, en ten derde dat de morele juistheid van hun acties en zaak voor zichzelf spreekt bij ieder verstandig en goed nadenkend mens.

In die trant zei de Israëlische Minister van Buitenlandse Zaken, Shimon Peres eens: “Goede politiek is goede PR, ze spreken voor zichzelf.” Helaas heeft Peres ongelijk. Een leugen kan machtiger zijn dan de waarheid, als je je leugen zo goed promoot dat mensen hem geloven. Een ander probleem met Israëlische PR is dat hij op een trieste manier niet gehoord wordt en soms in tegenspraak met zichzelf. Nieuws komt uit tenminste vier verschillende kantoren – het leger, het Ministerie van Buitenlandse Zaken, het kantoor van de premier, en uit het Ministerie van Defensie – en soms geven ze allemaal een andere boodschap.

Bijvoorbeeld: op 28 oktober 2001 verklaarde Minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres in talloze interviews aan Israëlische en buitenlandse nieuwsdiensten dat Arafat niet verantwoordelijk was voor de terreurgolf en als bewijs voerde hij het feit aan dat de PA in de tijd daarvoor meerdere Hamas terroristen had gearresteerd.

Op dezelfde dag nog, sprak de veiligheidsdienst van het Israëlische leger met meer dan honderd journalisten om bewijzen te presenteren die Arafat en zijn Fatahorganisatie verbinden met de terreuractiviteiten van de Hamas.

Terwijl hij uitlegde hoede terreurgroepen van de Hamas trainen en opereren in het volle gezicht van de Palestijnse Autoriteit veiligheidsdiensten, gaf een Israëlische militaire woordvoerder aan de media documentatie dat de Hamasvleugel opereert als een officieel, integraal deel van de veiligheidsdiensten van de Palestijnse Veiligheidsdiensten van Arafat in Gaza; hij maakte ook duidelijk dat twee gezochte Hamas terroristen die voor de Palestijnse veiligheidsdiensten werkten, nog diezelfde ochtend vier vrouwen en vijftig burgers hadden vermoord bij een busstation bij Chadera, en vijftig burgers verwond. In tegenstelling tot de schijnbaar ongecoördineerde boodschappen die uit Israël komen, houden woordvoerders van de autocratische Palestijnse Autoriteit zich met een geoliede discipline aan een partijlijn, eenvoudigweg door de standaardlitanie te declameren van klachten over hun “onderdrukking”, de “bezetting”, “mensenrechtenschendingen.” “racisme,” enz.

Waarom denkt u dat de Israëlische regering in de laatste jaren zoveel moeilijkheden heeft om haar standpunt duidelijk te maken aan de westerse media?

Ik denk dat Israël in 1986 een cruciale fout heeft gemaakt toen de minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres en zijn assistent Dr. Yossi Beilin de manier hebben herzien waarop de regering aan de PLO moest refereren. Ze vroegen van het Ministerie van Buitenlandse Zaken om het convenant van de PLO niet meer te verspreiden, waarin nooit de clausule was gewijzigd die opriep tot de vernietiging van de staat Israël. Ze vroegen ook van het ministerie om op te houden met het definiëren van de PLO als een vijand. In talloze briefings van het ministerie eind jaren tachtig legden zowel Peres als Beilin uit dat de tijd was gekomen om de strijd met de PLO achter zich te laten.

De verandering in de politieke van Peres/Beilin maakte de weg vrij voor de regering van de VS om de PLO te erkennen. De Israëlische regering gaf de Palestijnen tussen 1993 en 2000 vrij baan, door gedurende het Oslo proces terroristische aanslagen goed te praten evenals de dubbele boodschap van het Palestijnse leiderschap, die een vredesboodschap in het Engels presenteerde en een oorlogsboodschap in het Arabisch.

Om te voorkomen dat het Osloproces zou mislukken, besloten zowel Israëlische als Amerikaanse leiders in 1994 om de dagelijkse oproepen van de Palestijnse radio en televisie tot een hernieuwde oorlog tegen Israël te negeren. Zelfs toen het Instituut voor Vredeseducatie in Israël, dat ons agentschap hielp op te richten, in 1995 video's liet zien van toespraken van Arafat waarin hij jihad (heilige oorlog) aanmoedigde, verzochten Rabin, toen premier van Israël, en Shimon Peres, zijn Minister van Buitenlandse Zaken, de Israëlische TV om geen enkele van die Arabische toespraken uit te zenden. In september 1995 ging Peres zo ver om aan het Amerikaanse congreslid Ben Gilman, de voorzitter van het Comité van Internationale Betrekkingen van het Congres, te vragen om geen speciale zitting te houden waarin deze video’s van Arafats toespraken zouden worden vertoond. Het Congres Comité negeerde dat verzoek. De “zeg niets” politiek ging door tijdens de regering van Nethanyahu van 1996 tot 1999.

Terwijl het ministerie van Nethanyahu voor Llikoedleden (de eigen partij) wekelijkse rapporten rondstuurde over de opruiing van de Palestijnse, bevestigde een belangrijke functionaris van de regering Nethanyahu dat de rapporten met opzet verborgen werden gehouden voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken en de Israëlische media. In oktober 1998, tijdens mijn rapportage van de Wye Conferentie, vroeg ik aan de Israëlische ambassade waarom ze dit materiaal niet lieten circuleren.

Ze antwoordden: “De Israëlische regering wil geen werk maken van de werkelijke toestand in de PA van Arafat om de samenwerking met de Amerikaanse regering niet in gevaar te brengen.” De regering Barak, die in mei 1999 aan de macht kwam, ging zelfs zo ver om in stilte de clausule in de Oslo Akkoorden te schrappen die van de PA eiste op te houden met opruiing tegen Israël.

Hoe verschillende de Palestijnen en Israëlis in hun behandeling van buitenlandse journalisten?

Het Israëlische leger verklaart vaak gebieden ontoegankelijk voor de media, en dat werkt als een rode vlag voor een stier. Het eerste dat een verslaggever aanneemt is, dat Israël probeert iets te verbergen. Eén buitenlandse reporter, die anoniem wenst te blijven, vertelde me, dat Israël een “afschuwelijke fout” maakte toen “het leger de hele West Bank afsloot voor journalisten tijdens de Operatie Verdedigingsschild en het gebied wijd open liet voor wilde geruchten die vakkundig werden gestart door Palestijnse woordvoerders. We konden op geen enkele manier nagaan of er waarheid was in de geruchten, en velen van ons moesten rapporteren op de hij zei, zij zei- manier. En, natuurlijk toen televisiestations Palestijnse woordvoerders live lieten opdraven om hun beschuldigingen te doen, kwam het hier op ons aan om er iets mee te doen.”

In tegenstelling daarmee gaat de PA zelden een confrontatie aan met de buitenlandse pers. Een zeldzame uitzondering was oktober 2002 toen twee soldaten [het waren reservisten, burgers, Estel] werden gelyncht op het politiebureau in Ramallah. De misselijkmakende daad werd gefilmd door een Italiaanse televisieploeg en naar buiten gebracht zonder de censuur van de PA. De PA eiste een excuus en een belofte om het nooit meer te doen – of de toestemming om in Palestijns gebied te werken kwijt te raken.

De Italianen zeiden mea culpa [ik ben schuldig, vergeef mij] en beloofden nooit en nooit meer hun gastheren in verlegenheid te brengen. We vroegen onze man om naar Rome te reizen om deze Italiaanse ploeg te interviewen, die ons officieel vertelde op welke manier ze door de PA veiligheidsfunctionarissen waren vernederd tot het sturen van een verontschuldigingsbrief.

Welk advies zou u aan de Israëlische regering willen geven om haar imago in de westerse media te verbeteren?

In plaats van journalisten te beletten “gesloten militaire plaatsen” te betreden, zouden het Israëlische leger en de regering de persverslagen van iedere gebeurtenissen moeten vergemakkelijken, ongeacht het politieke belang of het gevaar. Journalisten beletten hun werk te doen, en in zeldzame gevallen zelfs in hun richting schieten, helpt niet echt om vrienden in de media te krijgen. Ik denk dat de beste manier waarop Israël haar public relations kan verbeteren, is om haar intermenselijke relaties te verbeteren.
Een positief punt is, dat Israël eindelijk is begonnen met correspondenten te voorzien van meer geconcentreerde en nuttige achtergrondinformatie, zoals informatiepakketten, Cd-roms, en profielen van de vijanden van Israël. Maar liever dan reporters te voorzien van middelen om naar de plaats van een aanslag te rijden, geeft Israël er de voorkeur aan om ze weg te houden. In het kort, moet Israël journalisten met minder achterdocht en meer respect behandelen.

Gelooft u dat veel westerse journalisten tegen Israël zijn, of zijn er andere factoren die ten gunste van het Palestijnse standpunt werken?

I ben het eens met de evaluatie van Dr. Mike Cohen, een strategisch communicatie analist en reserve-officier van het Israëlische leger die in Jeruzalem woont, en die zegt dat de meest buitenlandse journalisten niet uitgesproken anti-Israël, antisemiet, of pro-Palestijns zijn. Ze worden echter gemakkelijk overgehaald door Palestijnse manipulatie, die steunt op het gebrek aan achtergrondinformatie van de reporters en de redacteurs, gecombineerd met gebrek aan tijd en de wens om dieper op de feiten in te gaan.

Een andere factor is de vrees om toegang tot Palestijnse bronnen kwijt te raken en het vervoer als hun verhalen daar worden beschouwd als vijandig. Echter, niet-Palestijnse reporters worden expres teruggehouden en geïntimideerd als ze nieuws proberen te verslaan dat de PA in vergelegenheid kan brengen. Ik ken verschillende buitenlandse journalisten die incidenten hadden beschreven van Palestijnse opruiing en die daarna geen toegang meer kregen tot PA persconferenties?

Zijn er tegen-stemmen in de Palestijnse media?

Zelden hoort men een tegenstem onder de Palestijnen omdat iedereen die publiekelijk de PA bekritiseert gevangen gezet kan worden of zelfs geëxecuteerd. Aan de buitenlandse media wordt gezegd, en deze rapporteert plichtsgetrouw, dat de persoon in kwestie een “collaborateur” was. Een sprekend voorbeeld: begin maart 2002 berichtte de BBC over de executie van twee Palestijnene die door de PA werden beschuldigd van collaboratie. Toen de BBC-ploeg de families van de twee slachtoffers ontmoette, ontdekten ze, dat beiden in het verleden tegen de PA waren geweest en dat beiden Arafat openlijk hadden bekritiseerd. De BBC correspondent vertelde me dat zij dissidenten waren, geen collaborateurs, maar BBC World Service koos ervoor om het verhaal niet in het nieuws te brengen.

In de eind-analyse: hoe belangrijk is de PR-factor in het Palestijns-Israëlische conflict?

Absoluut cruciaal. Zolang als westerse journalisten een beeld projecteren van de PA als een verdediger van mensenrechten en Israël als een brute bezetter, zullen er ontwikkelingsgelden van de Verenigde Staten en de Europese Unie naar de schatkist van de PA vloeien, zonder veel publiek protest over het feit dat een deel van dat geld wordt gebruikt om de intifada te betalen, inclusief zelfmoordterroristen, zoals documenten aantonen die uit Arafats kantoor zijn gehaald tijdens de Operatie Defensieschild. Zolang de Palestijnse PR-vaklieden doorgaan met de verhaallijn aan de media te dicteren, zullen Israëlis uitgebeeld worden als de schurken en de Palestijnen als de slachtoffers. Het is tijd om het script te veranderen.

De website van David Bedein is: www.israelbehindthenews.com