Back

Terug

Sabra and Shatila Revisited

A few days ago I listened to the BBC “celebrating” the 20th anniversary of the Sabra and Shatila massacre. What I heard was a rerun of a 20 year-old BBC tape plus some anti-Israeli accusatory commentary. That unfortunate event has been hanging over the head of Ariel Sharon as an albatross.

Now, 20 years later this chapter in history deserves a revisit and critical analysis. A new book by Anita Miller et al. entitled “Sharon, Israel’s Warrior Politician,” which appeared this month, still leaves a cloud over Israel’s Prime Minister. Discussing the period in question, Miller cites extensively from Martin van Creveld’s monograph “The sword and the Olive”. This “objective” academic military analyst, who teaches at the Hebrew University, has been extremely critical of the IDF.

In the chapter “The Lebanese Morass” van Creveld characterizes Sharon with the words “he even voted against the Camp David Accords,” as if Sharon’s political views in 1993 (which appear increasingly justified in the last two years) tarnish him as a Minister of Defense in charge of the Lebanon campaign in 1982. The other source book cited by Miller et al. in connection with the Lebanon campaign is Benny Morris’ “Righteous Victims: A History of the Zionist-Arab Conflict 1881-2001”. Professor of History at Beersheba,

Morris is well known for his “new historians’” anti-Zionist bias. While the later chapters of their book are quite informative, in their discussion of the Sabra and Shatila massacre Miller et al. fail to cite pertinent information that appears in Robert Hatem’s 1999 book “From Israel to Damascus: The Painful Road to Blood, Betrayal and Deception”. This book is, however, referred to in Chapter 70 of Sharon’s new biography.

Hatem, an active member of the Christian militia, has been an eyewitness to the Sabra and Shatila massacre. His independent testimony of that event is, therefore, crucial.

According to Hatem, the Syrian Intelligence orchestrated that massacre using Elie Hubeika, a Christian militia commander, as their agent. Hubeika’s underlings carried out the massacre following his explicit instructions, Hatem reports. Hubeika deceived Sharon, the Israeli military command, and the Lebanese Christian leadership. A few days before the massacre the Syrians managed to assassinate Bashir Gemayel, the Christian President Elect of Lebanon, [who would have had good relations with Israel, Estel] with the help of another Christian Lebanese agent. Hatem reports that Sharon, who was duped by Hubeika, has done his very best to stop the carnage. Like many others, Sharon (who does not even mention Hubeika in his autobiography, written shortly after those events) did not realize at that time who was truly behind that massacre.

The Syrians, bound to control Lebanon, made two very clever moves: By assassinating Bashir Gemayel they put the Lebanese Christians in disarray, eliminating the person who, with the help of Israel, would have demanded their withdrawal from Lebanon. By the Sabra and Shatila provocation the Syrians managed to smirch Israel’s stature, insert a wedge between the US and a besmeared Israel, bring about an IDF withdrawal, and get rid of Sharon, their main adversary, by instigating his political downfall.

The Syrian strategy worked out perfectly. The Labor opposition party, supported by the Peace Now movement, was more than happy to use the massacre to gain political mileage. Gigantic anti-Sharon demonstrations were organized by Labor in Jerusalem, forcing Begin [then prime minister] to appoint an inquiry commission, aimed at identifying the responsible for the death of Palestinian civilians. That commission, which at the time was unaware of the Syrian plot, accused Sharon of not foreseeing the “revenge thirst” of the Christian militiamen, following the murder of Bashir Gemayel.

This led to Sharon’s disgraceful resignation. Much more than Sharon, it was the Mosad or the Israeli Military Intelligence that were at fault for not discovering the Syrian plot in time. It is up to Intelligence to assess the reliability and veracity of alien collaborators. But I guess that even if they discovered the Syrian fingerprints during the investigation in 1982-3, Israeli intelligence services let Sharon fall rather than admit their own decisive failure.

Menahem Begin, who was a man of integrity, must have been torn between political expediency and the commitment to a brave and loyal colleague. This ethical conflict has probably contributed to Begin’s depression and eventual resignation. The story that Begin was mislead by Sharon regarding the extent of IDF’s incursion into Lebanon is political spin. Arafat’s headquarters were at the time in Beirut and the objective of that campaign was to route him out; therefore, the advance of IDF to Beirut was a given. To suggest that Sharon duped Menahem Begin is, therefore, utter nonsense.

It is unlikely that Hatem, who was deeply involved in the internal affairs of the Christian Lebanese political movement, has written his book in the late nineties to clear Ariel Sharon’s reputation. Hatem hates the Palestinians, who murdered scores of Lebanese Christians. He also hates the Syrians, who have been occupying his country for more than twenty years. He surely hated the Syrian agent Hubeika (who was assassinated two years after Hatem’s book was published), because of the damage Hubeika caused to the aspirations of the Lebanese Christians. It is hard for me to imagine that Hatem cares much for Israeli politicians.

The Christian Lebanese in the US are currently starting to flex their political muscle, aimed at ridding Lebanon of the Syrian occupation. I wonder if it is not time for Israel to follow Sharon’s intentions of the seventies and early eighties and help the Christian Lebanese to regain control of their country. A friendly, non-Islamistic neighboring country would be a non-trivial asset for Israel and for the stability of the whole region. At first sight, in view of the large emigration of the Christian Lebanese, this might seem too late – the Christians in Lebanon are now an oppressed, politically insignificant minority [contrary to the ruling class that it was before the civil war, under whose regime Libanon was a wealthy country, called the “Switzerland of the Middle East”] Let us remember, however, that the Jewish population of the Land of Israel grew tenfold in the last fifty years, in great part by immigration from the Diaspora.

In any case, I believe that Hatem’s revelations should be carefully evaluated, as they may not only clear the blemished name of Israel’s Prime Minister, who has been called by his political opponents “murderer” and “butcher” for the last twenty years, but it would also clear the reputation of the Jewish people. The ethical behavior of the IDF and of the political leadership of the State of Israel have been at stake since that massacre, which has played a foremost role in Arab propaganda. According to his autobiography, this very point, the abuse of the story of Sabra and Shatila, was Ariel Sharon’s major concern when the inquiry commission came up with its “politically correct” verdict.

<a name = "ned"> </a>

Een paar dagen geleden luisterde ik naar de BBC die de 20e verjaardag van de massamoord in Sabra en Shatilla aan het “vieren” was. Wat ik hoorde was een herhaling van een 20-jaar oude BBC uitzending aangevuld met wat commentaar waarin Israël werd aangeklaagd.

Die ongelukkige gebeurtenis heeft Ariël Sharon als een ongeluk brengende albatros boven het hoofd gehangen. Nu, 20 jaar later, krijgt het nogmaals een bezoek en een kritische analyse. Een nieuw boek door Anita Miller en anderen, getiteld “Sharon, Israel’s Warrior Politician,” dat deze maand is uitgekomen, hangt als een donderwolk over Israëls premier.

In haar betoog over die periode haalt Miller steeds weer het boek van Martin van Creveld aan: “The sword and the Olive”. Deze ‘objectieve’ universitaire militaire analist, die doceert aan de Hebrew University in Jeruzalem heeft altijd zeer kritisch gestaan ten opzichte van het Israëlische leger. In het hoofdstuk “Het Libanese moeras” beschrijft Van Creveld Sharon met de woorden “hij stemde zelfs tegen de Camp David Akkoorden” alsof de politieke visie die Sharon in 1993 had, hem in 1982, dus 11 jaar eerder, slechtere Minister van Defensie zouden maken. (Die visie blijkt trouwens steeds meer correct in de laatste twee jaar). Het andere boek dat Miller en haar mede-auteurs als bron gebruiken voor de operatie in Libanon is van Benny Morris en heet “Righteous Victims: A History of the Zionist-Arab Conflict 1881-2001”.

Morris is geschiedenisprofessor aan de Universiteit van Ber Sheba en staat bekend als aanhanger van de “nieuwe geschiedenis”, een tak in de geschiedenistheorieën die zich erg tegen het Zionisme afzet (al is het een Joodse tak). Hoewel de laatste hoofdstukken uit Millers boek erg leerrijk zijn, weigeren Miller en de anderen duidelijk de gegevens te gebruiken die staan in het boek van Robert Hatem uit 1999: “From Israel to Damascus: The Painful Road to Blood, Betrayal and Deception”.

In de nieuwe biografie van Sharon, wordt wel uit dit boek geciteerd, op pagina 70.
Hatem, een actief lid van de Christelijke militie, was een ooggetuige van de massamoord in Sabra en Shatilla. Zijn onafhankelijke getuigenis ervan is daarom van het allergrootste belang.

Volgens Hatem, was het de Syrische Veiligheidsdienst die de massamoord organiseerde, en ze gebruikten een commandant van de Christelijke milities, Eli Hubeika, als hun agent.
Hubeika bedroog Sharon, het Israëlische leger en de leiders van de Libanese Christenen. Een paar dagen voor de massamoord lukte het de Syriërs om Bashir Gemayel te vermoorden, de Christen die tot president van Libanon was gekozen, en die Israël goed gezind was. Dat deden ze met behulp van een andere Libanese agent.

Hatem schrijft dat Sharon, die door Hubeika bedrogen was, zijn uiterste best deed om de slachtpartij tegen te houden. Sharon en vele anderen wisten destijds niet wie er echt achter die massamoord zat. Sharon noemt Hubeika zelfs niet in zijn autobiografie, die hij kort na de gebeurtenissen schreef. Dat betekent, dat hij zich niet realiseerde dat de man een belangrijke rol had gespeeld in het geheel.

De Syriërs, die gingen heersen in Libanon, deden twee hele slimme dingen: Door het vermoorden van Bashir Gemayel heerste chaos bij de Libanese Christenen. De enige persoon die met de hulp van Israël de terugtrekking van de Syriërs uit Libanon zou eisen was uitgeschakeld.
Door de provocatie van Sabra en Shatilla slaagden de Syriërs erin om de reputatie van Israël te besmeuren, een wig te drijven tussen de VS en een besmeurd Israël, de terugtrekking van het Israëlische leger te bewerkstelligen en met het inzetten van diens politieke neergang, Sharon kwijt te raken, hun belangrijkste tegenstander.

De Syrische strategie werkte perfect. De oppositiepartij, de Arbeiderspartij, gesteund door de beweging Vrede Nu, was overgelukkig om de massamoord te gebruiken om een politieke voorsprong te krijgen. De Arbeiderspartij organiseerde gigantische anti-Sharon demonstraties in Jeruzalem en dwong daarmee Begin, die toen premier was, om een enquêtecommissie in te stellen, die moest gaan onderzoeken wie er verantwoordelijk was voor de dood van Palestijnse burgers. Die commissie, die indertijd geen idee had van het Syrische complot, beschuldigde Sharon ervan dat hij de “wraaklust” van de Christelijke militie, na de dood van hun eigen Libanese president, Bashir Gemayel, niet had voorzien. Daardoor moest Sharon op een oneervolle manier opstappen.

Maar het was de Mossad of de Israëlische militaire veiligheidsdiensten, veel meer dan Sharon, die er de schuld van droegen dat het Syrische complot niet op tijd ontdekt was.
De veiligheidsdiensten moeten de betrouwbaarheid en geloofwaardigheid van buitenlandse medewerkers afwegen. Maar ik geloof dat die, zelfs als ze de Syrische vingerafdrukken hadden ontdekt tijdens het onderzoek in 1982 en 1983, liever Sharon zouden laten vallen dan hun eigen cruciale falen bekennen.

Menachem Begin, die een integer man was, moet zich verscheurd hebben gevoeld tussen politieke correctheid en zijn verplichtingen aan een dappere en trouwe collega. Dit ethisch conflict heeft waarschijnlijk bijgedragen tot de klinische depressie van Begin en zijn latere aftreden. Het verhaal dat Sharon hem zou hebben misleid over de reikwijdte van de inval van Israël in Libanon is politieke nonsens. Arafats hoofdkwartier was toen in Beiroet en de campagne had als doel om hem daar weg te krijgen. Daarom was het optrekken van het leger naar Beiroet al van te voren vastgesteld. De suggestie dat Sharon Menachem Begin voorloog is daarom complete onzin.

Hatem was heel erg betrokken bij – en hij deed mee aan - wat er binnen de Libanese Christelijke beweging gebeurde en het is dus niet waarschijnlijk dat Hatem zijn boek in de jaren negentig heeft geschreven om de reputatie van Ariël Sharon schoon te wassen.
Hij had andere motieven om dat te doen: Hubeika haat de Palestijnen, die tientallen Libanese Christenen vermoordden. Hij haat ook de Syriërs, die zijn land al meer dan twintig jaar bezetten. Hij haatte zeker de Syrische agent Hubeika heel erg (die twee jaar nadat Hatems boek uitkwam werd doodgeschoten) om het feit dat Hubeika al het werk aan de toekomst van de Libanese Christenen nutteloos had gemaakt. Ik kan me moeilijk voorstellen dat Hatem veel om Israëlische politici geeft.

De Christelijke Libanezen in de VS zijn nu politiek actief aan het worden en ze proberen Libanon te bevrijden van de Syrische bezetting. Ik vraag me af of het geen tijd voor Israël wordt om de plannen uit te voeren die Sharon in de zeventiger en begin tachtiger jaren had om de Christelijke Libanezen te helpen met het terugveroveren van hun land. Een vriendschappelijk buurland zonder Islamitisch bewind zou een waardevol iets voor Israël kunnen zijn en voor de stabiliteit van het hele gebied. Op het eerste gezicht lijkt het al te laat. Een groot deel van de Christelijke Libanezen is al weggetrokken en de Christenen zijn nu een onderdrukte minderheid die politiek niets te zeggen heeft. [in tegenstelling tot de heersende klasse die ze vormden vóór de burgeroorlog, onder wier bewind Libanon een bloeiend land was, dat ‘het Zwitserland’ van het Midden-Oosten genoemd werd].

Dat kan veranderen: in Israël vertienvoudigde in de laatste vijftig jaar de Joodse bevolking, vooral vanwege de immigratie vanuit de Diaspora.

In ieder geval geloof ik dat de onthullingen van Hatem zorgvuldig geëvalueerd moeten worden, want ze kunnen niet alleen de besmeurde reputatie van de Israëlische premier schoonwassen, die de laatste twintig jaar “moordenaar” en “slachter” wordt genoemd door zijn politieke tegenstanders, maar het zou ook de reputatie van het Joodse volk verbeteren. Het ethische gedrag van het Israëlische leger en van het politieke leiderschap van de Staat Israël hebben sinds de massamoord op het spel gestaan, en dat heeft een grote rol gespeeld in de Arabische propaganda. Volgens de autobiografie van Hatem, was het juist dit punt, het misbruik van het verhaal van Sabra en Shatilla, de grootste zorg van Sharon toen de onderzoekscommissie met haar “politiek correcte” vonnis kwam.