Arafat's Road Map: More Killing
DEBKAfile Special Analysis
November 11, 2002,
|
Massacre at Immanuel |
The Ochayon children whom their mother shielded with her
body in vain |
The terrorists that Yasser Arafat's Fatah admitted sending to Kibbutz Metzer
on the Israel-West Bank border carried out their killing rampage on Sunday,
November 10, concurrently with the Fatah-Hamas conference taking place in Cairo
under the European Union's aegis.
Far from being mutually contradictory, the two events fit neatly together.
Sunday night, two or more Palestinians burst into an avowedly pacifist rural
kibbutz, shot dead its secretary Yitzhak Dori, 44, and a visitor from Moshav
Eliachin, Tirza Damari, 42. They then burst into a home and murdered Revital
Ochayon and the two small sons, Matan 5 and Noam, 4, she sheltered with her
body, before disappearing into the night. They struck hours after the Israeli
military pullback from the Palestinian city of Jenin.
In Cairo, "External Hamas", and Arafat's Fatah representatives were charged
by their European sponsors with discussing ways and means of ending terrorist
and suicide attacks in Israel.
The Hamas is represented by its real bosses, the Damascus-based leaders, Khaled
Mashal and Abu Marzuk, who tell Sheikh Ahmed Yasin and Abdul Aziz Rantissi in
the Gaza Strip what to do. The conference is the fruit of tireless efforts by
EU external affairs executive Javier Solana and his envoys, Miguel Moratinos
and Alistair Cook. Their closest Israeli collaborators lead the Labor party
that walked out of Ariel Sharon's national unity last week. They include former
ministers Shimon Peres and Binyamin Ben Eliezer and hopefuls Haim Ramon and
Amram Mitzna. The Haifa Mayor, who hopes to topple Ben Eliezer as party leader,
believes Israel should negotiate with the Palestinians "as if there is no terror"
and fight terror "as if there were no negotiations".
US Secretary of State Colin Powell is the wire puller behind the EU initiative.
DEBKAfile's Washington sources note that Powell's Palestinian and Iraqi policies
often go off on a tangent from the White House line - and never more so than
on Sunday, November 10, when he declared in a TV interview that, if Iraq does
not comply this time (with the latest UN resolution), "we'll ask the UN for
authorization to take all necessary means…"
This would mean recalling the Security Council for more time-consuming haggling.
The White House chief of staff Andrew Card quickly scotched that notion when
he said: "The UN can meet and discuss, but we don't need their permission" before
taking military action.
For the White House, Yasser Arafat - like Saddam Hussein - is a political goner.
But not for the secretary of state or the European Union.
In London, Charles Tanner, Conservative foreign affairs spokesman in the European
Parliament, was curtly brushed off for demanding an investigation into charges
that European taxpayers' donation of 10 million euros a month to the Palestinian
Authority is being diverted to fund terrorist activity. European Foreign Affairs
Commissioner, Britain's Chris Patten, retorted that he wants this investigation
"like a hole in the head."
The Palestinian leader manoeuvres adroitly between these conceptual divergences.
For reasons of its own, the Powell-EU group chooses to regard Arafat's Fatah
as the more responsible of the Palestinian terrorist factions and therefore
to be protected and sponsored along with its master. The EU therefore assigned
the very movement that created the al Aqsa Martyrs Brigade and the Tanzim with
persuading the Islamist Hamas to drop its suicide campaign on Israeli soil.
However, according to DEBKAfile's Palestinian and counter-terror sources, that
item never featured on the Cairo meeting's agenda from the start. Because Arafat's
power base is made up of the Fatah and the al Aqsa Martyrs Brigades - whose
sole raison d'etre is murdering Israeli civilians - his officials and the Hamas
devoted all their attention to the single and most urgent piece of business:
to iron out their differences in order to collaborate more effectively in the
common cause of killing the greatest number of Israeli men, women and children
in every part of the country.
The fine European distinctions between pre-1967 and territory across the Green
Line, right-wing communities and pacifist villages, are immaterial for any part
of the Palestinian terrorist movement. Therefore, EU-State Department efforts
to persuade the terrorists to stop striking in Israel alone (killing Israelis
across the Green Line is permissible in their judgment) is not only denounced
in Israel as two-faced, but also misses the mark.
The attack on the left-wing, pro-negotiation Kibbutz Metzer inside the Green
Line illustrates this point to the Palestinians and the Arab nation as they
celebrate the holy month of Ramadan. It is Arafat's renewed battle cry for unity.
It also underlines two further political objectives:
- After taking credit for bringing down the national unity government, Arafat's
next goal is to drag Israel's right-of-center government into radical reprisals
that will provoke international condemnation for " war crimes";
- To prove the Bush "road map" a non-starter.
The kibbutz massacre was therefore
timed for the night before the arrival of US assistant secretary of state David
Satterfield in the region. Since Clinton's day, Arafat has practiced the same
destructive tactic. Every American Middle East plan, whether initiated by the
president, Madeleine Albright or Colin Powell, or formulated as a ceasefire
plan by George Tenet or Anthony Zinni - were all shot down, one by one, by means
of devastating terrorist atrocities masterminded by Arafat and his henchmen.
Such peacemaking endeavors therefore have the opposite effect to the one intended,
costing the lives of Israelis from every political persuasion, ethnic group,
and walk of life, a fact that will dominate the campaign leading up to the January
28 general election. 
| Arafats wegenkaart: meer moorden
DEBKAfile Speciale Analyse
11 november, 2002, |
Massamoord in Immanuel |
De kinderen Ochayon die hun moeder tevergeefs met haar
lichaam afschermde. |
De terroristen die de Fatah van Yasser Arafat naar eigen zeggen naar Kibboets Metser op de grens van de West Bank heeft gestuurd, hebben hun moorddadige werk gedaan op zondag 10 november, simultaan met de conferentie van de Fatah en de Hamas die in Cairo onder Europese auspiciën werd gehouden.
De gebeurtenissen zijn verre van tegenstrijdig, ze passen precies in elkaar.
Op zondagavond stormden twee of meer Palestijnen een kibboets in een rustig gebied binnen, die erom bekend stond pacifistisch te zijn, schoot de secretaris (het hoofd) Yitschak Dori, 44 dood, en een bezoeker uit Moshav Eliachin, Tirza Damari, 42. Toen stormden ze een huis binnen en vermoordden Revital Ochayon en de twee zoontjes, Matan van vijf en Noam van vier jaar oud, die ze met haar lichaam beschermde, voordat ze in de nacht verdwenen. Ze sloegen enkele uren na de Israëlische militaire terugtrekking uit de Palestijnse stad Jenin.
In Cairo gaven de Europese sponsors aan "Externe Hamas" en Arafats Fatahvertegenwoordigers de opdracht om manieren te bespreken om de terroristische en zelfmoordaanslagen in Israël te beëindigen.
De Hamas werd vertegenwoordigd door zijn echte hoofden, Khaled Mashal en Abu Marzuk uit Damascus, die Sjeik Achmed Yassin en Abdul Aziz Rantissi in de Gazastrook hun opdrachten geven. De conferentie is het resultaat van onvermoeibare pogingen van Xavier Solana, de minister van Buitenlandse Zaken van de EU, en van zijn vertegenwoordigers, Miguel Moratinos en Alistair Cook. Hun nauwste medewerkers leiden de Arbeiderspartij die vorige week wegliep uit de eenheidsregering van Ariël Sharon. Daarbij zijn de vroegere ministers Shimon Peres en Benjamin Ben Eliezer en de naiëf-hoopvolle Chaim Ramon en Amram Mitzna. De burgemeester van Haifa, die hoopt om Ben Eliezer als partijleider te vervangen, gelooft dat Israël zou moeten onderhandelen met de Palestijnen "alsof er geen terreur is" en vechten tegen terreur "alsof er geen onderhandelingen zijn".
Colin Powell, minister van buitenlandse zaken van de VS, is degene die bij het initiatief van de EU aan de touwtjes trekt.
De bronnen van DEBKAfile uit Washington melden dat de politiek van Powell met betrekking tot de Palestijnen en Irak vaak afwijkt van de lijn van het Witte Huis - en nooit meer dan op zondag 10 november, toen hij tijdens een televisie-interview verklaarde dat, als Irak deze keer niet gehoorzaamt (aan de laatste resolutie van de VN), "we de VN zullen vragen om alle nodige middelen te gebruiken…."
Dit zou betekenen dat de Veiligheidsraad opnieuw moet worden bijeengeroepen voor meer tijdverspillend loven en bieden.
De stafchef van het Witte Huis, Andrew Card, drukte dat snel de kop in toen hij zei: "De VN kan vergaderen en discussiëren, maar we hebben hun toestemming niet nodig" alvorens militair in actie te komen.
Voor het Witte Huis is Yasser Arafat, net als Saddam Hussein - politiek verleden.
Maar niet voor de minister van buitenlandse zaken van de Europese Unie.
In Londen werd Charles Tanner, de woordvoerder van de Conservatieve Partij in het Europese Parlement, gebruuskeerd toen hij een onderzoek eiste naar beschuldigingen dat 10 miljoen dollar per maand van de Europese belastingbetalers aan de Palestijnse Autoriteit wordt overgeboekt om terroristische acties van te bekostigen. De commissaris van buitenlandse zaken van de EU, de Britse Chris Patten, antwoordde dat hij dit onderzoek net zo graag heeft "als een gat in het hoofd".
De Palestijnse leider manoeuvreert handig tussen deze verschillende opvattingen.
Voor redenen die alleen zij weten, kiest de alliantie Powell-EU ervoor om de Fatahbeweging van Arafat als meest verantwoordelijke van de Palestijnse terroristische facties te beschouwen en daarom beschermd te moeten worden en gesponsord, net als zijn leider. Daarom heeft de EU juist de beweging die de al Aqsa Martelarenbrigade en de Tanzim heeft opgericht, de opdracht gegeven om de Islamitische Hamas ertoe over te halen om op te houden met zelfmoordaanslagen op Israëlisch grondgebied.
Echter, volgens de Palestijnse- en antiterreurbronnen van DEBKAfile heeft dit item nooit op de agenda gestaan van de vergadering in Cairo. Omdat de basis van Arafats macht gevormd wordt door de Fatah en al-Aqsa Martelarenbrigade - waarvan de enige bestaansreden is om Israëlische burgers te vermoorden - wijden zijn functionarissen en de Hamas al hun aandacht aan de enige en meest dringende zaak: aan het gladstrijken van hun verschillen om effectiever samen te kunnen werken in de gemeenschappelijke zaak: het vermoorden van zoveel mogelijk Israëlische mannen, vrouwen en kinderen in iedere uithoek van het land.
De precieze onderscheiding die Europa maakt tussen het Israël van voor 1967 en de gebieden over de Groene Lijn, rechtse nederzettingen en pacifistische dorpen, tellen niet voor de Palestijnse terroristische bewegingen. Daarom worden de pogingen van de EU en het ministerie van buitenlandse zaken van de VS om de terroristen te overtuigen geen aanslagen meer te plegen in Israël zelf (Israëlis doden buiten de Groene lijn mag volgens hen wel) in Israël niet alleen veroordeeld als 'dubbel', maar helpt ook niets.
De aanslag op Kibboets Metzer, die links en pro-vredesoverleg is, en binnen de
Groene Lijn ligt, illustreert dit punt aan de Palestijnen en de Arabische landen
als ze de heilige maand Ramadan vieren. Het is de hernieuwde strijdkreet van Arafat
om eenheid. Het onderstreept nog twee politieke doelen:
- Nadat het zichzelf de eer geeft van het uiteenvallen van de regering van
nationale eenheid, is het volgende doel van Arafat de rechtse regering van
Israël te verleiden tot radicale wraakacties die over de hele wereld als "oorlogsmisdaden"
veroordeeld zullen worden.
- Om de "wegenkaart" van Bush al van te voren te laten mislukken.
De massamoord in de kibboets werd daarom gepland op de avond voordat de staatssecretaris
van buitenlandse zaken van de VS, David Satterfield in de regio aan zou komen.
Sinds de tijd dat Clinton president was, heeft Arafat dezelfde destructieve tactiek
gevoerd. Ieder Amerikaanse vredesplan voor het Midden-Oosten, of het een initiatief
was van de president, of Madeline Albright, of Colin Powell, of geformuleerd als
staakt-het-vuren door George Tenet of Anthony Zinni - ze zijn allemaal, één voor
één, neergeschoten door middel van verwoestende terroristische misdaden, die door
Arafat en zijn beulen zijn bedacht.
Zulke vredespogingen hebben daarom niet het resultaat dat bedoeld wordt, maar
het omgekeerde: ze kosten de levens van Israëlis van alle politieke overtuigingen,
etnische groeperingen, en klasse, een feit dat de verkiezingscampagne voor 28
januari gaat domineren.