Terug

Gevaarlijk gegoochel met het antisemitisme

Door Hajo G. Meyer
Eindhovens Dagblad

Vrijdag 13 december, Op een recent symposium in Tel Aviv werd gesproken over de moeizame relatie tussen Israël en Europa. De Israëlische secretaris van het EU-Israël Forum, Shlomo Gur, sprak bij die gelegenheid over 'een zwarte wolk antisemitisme die boven de relaties tussen Israël en de EU hangt en daardoor een open dialoog in de weg staat'. Hajo Meyer noemt dit een uiterst zware aantijging die echter meer met propaganda dan met de huidige werkelijkheid te maken heeft.

Het woord antisemitisme roept onmiddellijk associaties op met het antisemitisme van voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog, dat - in zijn meest virulente vorm - leidde tot de Holocaust. Een herhaling is echter bijna een onmogelijkheid geworden. Immers, tot 1967 werd antisemitisme gedefinieerd als discriminatie en vervolging van een politiek machteloze minderheid. De politieke invloed van de joden op het wereldtoneel was toen volstrekt te verwaarlozen.

Nu, in het jaar 2002, is de situatie volstrekt anders. Het wezenlijke verschil komt voort uit het bestaan van de staat Israël. Hiermee is er voor het eerst sinds bijna 2000 jaar weer een politiek joods machtscentrum dat een bepaald niet te verwaarlozen rol speelt in het politieke evenwicht van staten. Met name heeft Israël op dit moment een onevenredig grote invloed op de supermacht Verenigde Staten.

Je moet wel een goed ontwikkeld gevoel voor dialectiek hebben om te kunnen bevatten dat de joodse staat, die is gesticht met het doel het antisemitisme onschadelijk te maken, nu een van de belangrijkste oorzaken dreigt te worden van een nieuw verschijnsel: het anti-Israëlisme. Het lijkt wel enigszins op het oude antisemitisme maar is er geenszins identiek mee.
De huidige politiek van de staat Israël zorgt er voor dat deze nieuwe plant ook geheel uit zichzelf kan groeien. Dat het zo kan lijken op het ouderwetse antisemitisme komt doordat zo veel joden zich naar buiten toe volledig kritiekloos opstellen tegenover de Israëlische politiek, ook als die volgens criteria van humaniteit en/of internationaal recht de toets der kritiek niet kan doorstaan.

Dat na de laatste wereldoorlog joden buiten Israël zich in verregaande mate met de jonge staat identificeerden, wekt weinig verwondering. Na de in juni 1967 door Israël bevochten zege op de omringende landen is er in de regionale positie van Israël echter iets heel erg mis gegaan.
In 1967 waren er slechts weinigen die zagen dat Israël met het stichten van nederzettingen en het bezet houden van Palestijns gebied een verkeerde, om niet te zeggen een funeste, kant opging. Het vredesproces van Oslo dat in 1993 van start ging, verleidde ook de weinigen die kritiek hadden op die politiek van nederzettingen tot het koesteren van hoop op een goede afloop. Een duidelijke veroordeling van de Israëlische politiek door joden in de diaspora werd nauwelijks gehoord.

Integendeel, kritiekloze aanvaarding van alle politieke daden van alle Israëlische regeringen werd voor de meeste joden tot een automatische reflex. Tegelijkertijd wordt het voor mensen, die menen dat in de politiek bepaalde normen van intermenselijk gedrag gehandhaafd dienen te blijven, steeds moeilijker het gedrag van de Israëlische regering kritiekloos te aanvaarden.

Uiteraard zijn de Palestijnse zelfmoordacties op weerloze burgers gelijk te stellen aan terreur. Als zodanig zijn ze hoogst verwerpelijk. In hun context zijn ze echter een tegenhanger van de al 35 jaar durende bezetting van Palestijns gebied en het Israëlisch staatsterrorisme. Dit laatste manifesteert zich door collectieve straffen opgelegd aan weerloze Palestijnse burgers die bij hen een aanzienlijk groter aantal slachtoffers veroorzaken dan de Palestijnse acties bij de Israëli's.

Op deze wijze zegt de staat Israël te strijden tegen onafhankelijke groepen als Hamas en Islamitische Jihad. In de ogen van velen zou het optreden van Israël pas gerechtvaardigd zijn als de Palestijnse terreur zou voortduren nadat de bezetting zou zijn beëindigd. Boven op dit alles komen nu de plannen om de oorlog tegen Irak te misbruiken voor verdrijving en/of deportatie van alle Palestijnen.

Het onvoorwaardelijk steunen van de Israëlische politiek door een belangrijke fractie van de joden kan hen echter mede-verantwoordelijk maken voor daden die de wereld niet in dank afneemt. Hierdoor worden, ten onrechte, gevoelens van vervolging weer wakker. Ze moeten zich echter realiseren dat ze niet langer slachtoffer zijn maar veel meer dader zijn geworden.

Inderdaad, vrienden van de joden blijven in gebreke als zij de kritische waarheid verzwijgen. Het ontbreken van kritiek kan immers zowel voor de staat Israël als voor individuele joden funeste gevolgen hebben. De waan van onaantastbaarheid bevordert de voortzetting van inhumaan handelen, waardoor het gevaar dreigt dat de deur naar werkelijk antisemitisme op den duur wijd open gaat.

De auteur is bestuurslid van de Stichting Een Ander Joods Geluid, die kritisch staat tegenover de huidige politiek van Israël.

Dangerously playing with the anti-Semitism

One of the topics of a recently held symposium in Tel Aviv was the difficult relationship between Israel and Europe. The Israeli secretary of the EU-Israel Forum, Shlomo Gur, mentioned at this occasion 'a black cloud of anti-Semitism hovering above the relation between Israel and the EU that stands in the way of an open dialogue". Hajo Meyer calls this a very serious allegation that reflects propaganda more than the present reality.

The word anti-Semitism immediately calls to mind the anti-Semitism of before and during World War 2, that - in its most virulent form - led to the Holocaust.
A recurrence however, has become almost impossible. Because until 1967 anti-Semitism was defined as discrimination and pursuit of a politically powerless minority. At that time the political influence of the Jews on the world stage was quite insignificant.

Now, in the year 2002 the situation is completely different. The real difference is the outcome of the existence of the State of Israel. This results for the first time in almost 2000 years in a Jewish centre of power playing a non too trivial part in the political balance of states. Israel particularly has an immoderately large influence on the superpower the United States at present.

You have to have a mightily well developed feeling for dialectics to be able to appreciate that the Jewish state, that was established with the goal of defuse anti-Semitism, is threatening to become one of the most important causes of a new phenomenon: anti-Israelism.

Granted, it resembles the old anti-Semitism a bit, but it is not at all identical to it.
The present policies of the state of Israel can cause the growing of this new plant all by itself. That is so much similar to old fashioned anti-Semitism originates from the fact that so many Jews give no voice to criticism against the Israelis policies, also if they cannot withstand the test of censure by human feelings and/or international law.

After World War 2, the passionate identification of Jews outside Israel with the young state was not surprising. After Israel fought its victory over its neighbouring countries in June 1967, something went very wrong . There were only very few who saw that Israel entered a, if not deadly road by establishing settlements and occupying Palestinian territory. The peace process of Oslo that started in 1993 enticed also the few who criticized the policy of settlements to embrace the hope on a good ending. A clear condemnation of the Israeli policies by Jews in the Diaspora was hardly heard.

To the contrary, for most Jews placid acceptance of all the political deeds of all the Israeli governments had become a conditioned reflex. At the same time it becomes more and more difficult for people who believe that in politics some forms of humane behaviour must be maintained to accept without condemnation the behaviour of the Israeli government.

Of course the Palestinian suicide actions on vulnerable civilians may be equalled to terror.
As such they are highly reproachable. In their context however, they are the opposite of the occupation of Palestinian territory for 35 years and the Israeli state terrorism.

This manifests itself by collective punishment on vulnerable Palestinian civilians and cause much more casualties among them than the Palestinian actions among the Israelis.

In this way the state of Israel says it fights independent groups such as Hamas and the Islamic Jihad. In the eyes of many the activities of Israel would only be justified if the Palestinian terror would go on after the occupation has ended.
On top of all this there are the plans to abuse the war against Iraq for the throwing out or deportation of all Palestinians.

However, the unconditional support of the Israeli policies by an important part of the Jews can make them accessories to deeds the world will not be grateful for. This will, without justification, awaken feelings of pursuit. They have to realise, however, that they are no longer victims, but much more offenders. Indeed, friends of Jews are negligent if they stay silent on the truth. The absence of criticism can have consequences for the state of Israel as well as for individual Jews. The illusion of invincibility encourages the continuation of inhuman actions, that are the cause that in the long run the door to real anti-Semitism may open wide.

The author is a member of the board of the Foundation Another Jewish Sound that is critical of the present policies of Israel

Weerwoord van Estel

De aantijgingen van antisemitisme zijn geen propaganda. Ze zijn echt. Hoe kan je anders verklaren dat Joden met een keppeltje worden lastiggevallen, uitgescholden, bespuugd en hun keppel van hun hoofd getrokken (en bij een van mijn kinderen ook nog de magen david van zijn hals gerukt)?
Een paar jaar geleden was dat ondenkbaar. De betreffende Joden staan misschien wel heel kritisch tegenover Israël, maar niemand die ze naar hun mening vraagt. Bovendien is antisemitisme misschien wel gedefinieerd als vervolging van een politiek machteloze minderheid, maar de beschuldiging aan de Joden was die van almachtigheid, het besturen van de wereld door intrige en complot. Precies datgene waar de Joodse lobby nu van beschuldigd wordt, wat ook Hajo Meijer doet als hij schrijft dat Israël zoveel invloed uitoefent op de politiek van 's werelds supermogendheid.

Herhaling van een grootschalige moord op Joden die buiten Israël leven niet bijna onmogelijk, die is zelfs heel goed mogelijk. Israël als staat zal niets kunnen beginnen als er, net als in 1940 in Nederland, nauwelijks een aanloop was naar een oorlog in eigen land, en van de ene dag op de andere de grenzen in Europa dicht gaan. Wie dan nog naar Israël wil emigreren (dat is, wat Hajo Meijer volgens mij bedoelt, dat de Joden ergens heen kunnen in geval van vervolging), kan dan het land niet meer uit.
Concentratiekampen liggen echter niet meer zo voor de hand. Uitroeiing door daden van terreur wel.

De huidige politiek van de staat Israël wordt zeer bekritiseerd, ook door Amerika. Bovendien heeft Israël veel minder invloed op de politiek van de VS dan andersom. Vandaar misschien de tevredenheid van de VS met Israël soms, lang niet altijd.

De kritiek dat Israël met opzet een bezettingsmacht blijft is niet terecht. Velen in Israël zouden gisteren alle gebieden - alleen niet Jeruzalem - opgeven als dat vrede zou opleveren. De bezetting, of liever, de status quo van de wapenstilstand die in juni 1967 de facto tot stand kwam, duurt voort omdat er door de Palestijnen en de Arabische wereld wel geëist wordt dat Israël de gebieden verlaat, maar nooit concreet een vredesvoorstel heeft gedaan. Integendeel, het verlaten van de gebieden, waardoor Israël nauwelijks te verdedigen grenzen krijgt, wordt als voorwaarde gezien voor besprekingen waarbij de hoofdmoot moet zijn de instroom van 5 miljoen vijandelijke Arabieren die de Joodse staat binnen de grenzen van 1948 moet gaan opvangen, een voorwaarde die op zichzelf al garant staat voor vernietiging van alles dat Joods is aan de staat. Gezien de propaganda die de Arabieren vrij openlijk maken, is dat inclusief de vernietiging van de Joden in die staat.

In 1967 waren er nog geen nederzettingen. Die kwamen pas rond 1974, als buffer voor een eventuele nieuwe aanval op Israël . Wel is er van 1967 tot de Akkoorden van Oslo door alle Israëlische regeringen aan de Arabische wereld aangeboden dat alles bespreekbaar was, als men maar aan tafel wilde gaan zitten. Toen rond 1974 niemand daaraan gehoor had gegeven en er een nieuwe oorlog tegen de Joodse staat was gevochten, die Israël bijna noodlottig werd, besliste de Arbeiderspartij, die toen aan de regering was, dat de gebieden ook door Joden bewoond mogen worden.
Ander Joods Geluid roept zichzelf uit tot kampioen van intermenselijk gedrag in de politiek. Israël is zo gebeten op menselijk gedrag, ook in oorlog, dat het liever de levens van 25 soldaten gaf dan Arabische doelen vanuit de lucht beschieten. Ook nu vallen er meer Arabische doden dan Joodse, maar het zijn de Palestijnen die dagelijks de beschietingen en terreuracties uitvoeren, waarop Israël antwoordt. Als dat onmenselijk is, zo zij het. Vele van de Palestijnse slachtoffers worden doodgeschoten tijdens vuurgevechten. Of ze dan zulke onschuldige burgers zijn als Hajo Meijer denkt, staat ter discussie.
Palestijnse zelfmoordacties zijn niet gelijk te stellen aan terreur, ze zijn terreur van de bovenste plank.
Israël verdedigt zichzelf tegen die aanslagen. Dat is geen staatsterrorisme, een term die door Arabische propaganda de wereld in kwam. Ook in 1967 trokken niet de Israëlische troepen de gebieden binnen met het doel ze te veroveren. Israël werd aangevallen en sloeg terug. Nu houdt het de gebieden die op Jordanië, Syrië en Egypte veroverde, vast, omdat er geen alternatief is.
De gebieden aan Arafat geven en afwachten tot de terreur ophoudt, is zelfmoord. De terreur zal niet stoppen. Hamas, de Islamitische Jihad en de Aksa Martelaren Brigade zeggen bij herhaling dat ze zich aan geen enkel vredesakkoord zullen houden. Arafat heeft banden met hen.
Hun doel is de vernietiging van de Staat Israël. Een Palestijnse staat naast de deur met betrekkingen met Irak, Iran, Syrië en andere voor Israël moorddadige regimes, gekoppeld aan steeds doorgaande terreuraanslagen en de honderden kilometers extra grenslijn, zijn dodelijk voor de Joodse staat. Israël kan zich geen experimenten veroorloven. Israël is op het ogenblik in een oorlog verwikkeld met haar voortbestaan en de levens van haar Joodse inwoners als inzet.
Er is geen waan van onaantastbaarheid in Israël. Integendeel, er is slechts angst voor vernietiging. Op dit ogenblik is de vraag of Israël deze golf van geweld kan overleven in Israël zelf heel actueel. Een eenduidig antwoord is er niet. Velen zijn van mening dat het land op het randje balanceert.

Kritiek geven op Israël zal de situatie niet veranderen. Noch zal het antisemitisme tegenhouden. Die is afkomstig van mensen die toch al antisemiet waren en nu eindelijk daarmee naar buiten durven treden en van allochtonen, die de Jodenhaat op thuis en op de Islamitische religieles meekrijgen. Beiden hebben niets te maken met wat Israël doet, maar met het geloof dat de Joden samen met Amerika de wereld willen veroveren. Net zoals in de jaren voor de tweede wereldoorlog, en net zoals toen nergens op gebaseerd. Als Israël niet meer bestaat, zal het antisemitisme op dezelfde manier doorgaan. Kritiek op Israël zal daar niets tegen uithalen en de positie van Joden in Europa en Amerika niet beter maken of minder erg in de toekomst.

Opschrift op de foto: Leve Palestina, leve Irak
On the photo: Long live Palestine, long live Iraq
Bron (Source) : Webshots

Contradiction

The accusations of anti-Semitism are no propaganda. They are real. How else can one explain that Jews with skullcaps are being harassed, scolded, spitted on and their caps pulled off their heads (and with one of my children the magen david ripped off his neck)?
A few years ago this was unimaginable/ The Jews in question are perhaps very critical of Israel, but no one asks them for their opinion. Over more, the anti-Semitism may be defined as pursuit of a politically powerless minority, but the accusations to the Jews was one of omnipotence, ruling the world by intrigue and plotting. Exactly the points that the Jewish lobby of our present times is being accused of, also by Hajo Meijer when he writes that Israel wields a great influence over the policies of the world's superpower.

A repeat of mass murder of Jews who live outside Israel is not almost impossible, it is even very well possible. Israel as a state will not be able to do anything to stop it if there are hardly any tell tale signs of a war in the country where they live in, and one black day the frontiers of Europe close, as in Holland in 1940. Whoever wants to emigrate to Israel (I think that that is what Hajo Meijer is thinking about, the Jews being ale to go somewhere in case of pursuit) cannot leave the country any more.
Concentration camps are not so evident now. Extermination by acts of terror are.

The present policies of the State of Israel are very much criticized, also by the US. Moreover, Israel influences the policies of the US much less than the other way around. This may be the reason that the US is satisfied about Israel sometimes, but not nearly always. The criticism that Israel wants to remain an occupying power is not right. Many people in Israel would give up the territories yesterday - except for Jerusalem - if that would deliver peace.
The occupation, or rather, the status quo of the armistice of June 1967 has been maintained de facto because the Palestinians and the Arab world do demand of Israel to leave the territories, but has never put a concrete peace proposal on the table. On the contrary, leaving the territories, leaving Israel with almost indefensible borders, is considered a condition for negotiations, which center around the demand of the pouring in of 5 million hostile Arabs inside the borders of 1948. a demand that in itself entails the destruction of everything Jewish in the state. In view of the propaganda spread rather openly by the Arabs that includes the destruction of the Jewish state.

In 1967 there were no settlements. They only came around 1974 as a buffer in case of a new attack on Israel. There was, from 1967 onwards until the Oslo Accords, the offer by all Israeli governments to the Arab world that everything was negotiable, if only they would come to the table. When around 1974 no one had reacted and a new war had been fought against the Jewish state, almost destroying it, the Labor Party, then the ruling party, decided that Jews could live in the territories.
A Different Jewish Sound makes itself the champion of humane behavior in politics. Israel is bent on humane behavior, also in battle, that it rather sacrifices the lives of 15 soldiers than shoots at Arab goals from the air. If that is inhumane, then so be it. Many of the Palestinian casualties fall in shootouts. If they are such innocent civilians as Hajo Meijer thinks, is debatable.
Palestinian suicide attacks may not be identical to terror, they are first rate acts of terror.
Israel defends itself against those terror attacks. That is not state terrorism, a term born out of Arab propaganda. In 1967 too Israeli troops entered the territories without wishing to conquer them. Israel was attacked and hit back. Now it holds on to the territories it captured from Jordan, Syria and Egypt, because it has no alternative. Giving the territories to Arafat and wait for the terror to stop equals suicide. The terror will not stop. Hamas, the Islamic Jihad and the Aksa Martyr Brigade say repeatedly that they will not abide by any peace agreement. Arafat has ties with them. Their goal is the destruction of the state of Israel. A Palestinian state next door with diplomatic ties with Iraq, Iran, Syria and other regimes that are murderous to Israel, coupled with the ongoing acts of terror and hundreds of kilometers of extra frontier, are lethal to the Jewish state. Israel cannot afford experiments. At this moment Israel is fighting a war with her very existence and the lives of its Jewish inhabitants at stake.
There is no hallucination of invincibility in Israel. On the contrary, there is only fear for destruction. At this very moment the question if Israel can survive this round of terror is very actual in Israel. There is no undisputed answer. Many believe that the country teeters on the edge.

Criticizing Israel will not change the situation. Nor will it stop anti-Semitism. It comes from people who were anti-Semites anyway and finally dare to come out with it and from minorities, who learn to hate the Jews in Islamic religious classes and at home. Both have nothing to do with the acts of Israel, but with the belief that the Jews want to conquer the world, together with America. Exactly as in the years before World War 2, and now, as then, based on nothing. If Israel would not exist any more, the anti-Semitism will continue in the same way. Criticizing Israel will do nothing to prevent it or improve the position of Jews in Europe and the US or make it less precarious in future.