Terug
Terug One distinctively Jewish approach to the current US rift with France and Germany
over how to deal with Iraq focuses on the fear that Israel will suffer in the
end.
Or, as Menachem Begin might have quipped, "When goyim argue with goyim
over how to fight goyim, in the end the Jews will pay."(Remember the words
Begin reportedly uttered regarding Sabra and Shatilla, "Goyim kill goyim
and then they come to hang the Jews.")
Paranoia? Maybe. But there is a school of thought in some diplomatic circles
that holds the tension between the US and "Old"Europe over Iraq does
not bode well for Israel.
According to this line of reasoning, the Americans and the French and Germans
will not want to see their spat over Iraq continue forever and color everything.
Such a situation serves nobody's interest. Both sides realize the demands of
the world, and will want to renew cooperation once the Iraqi situation is resolved.
And where better to mend things than in dealing with the Israeli-Palestinian
conflict?
Our conflict fits the bill because there is a mechanism in place by which this
cooperation could play itself out the Quartet, made up of the US, the EU, the
UN, and Russia. If the US and the "Old"Europe do want to patch things
up, this would be the perfect forum. Such a mending of fences, for instance,
could come in the form of the US accepting the European version of the road
map.
The underlying principle behind the establishment of the Quartet was to present
a common front to the warring parties so that neither the Palestinians nor the
Israelis could turn elsewhere with their complaints since the international
community would have one, unified position.
Neither side could play the Europeans off against the Americans, or vice versa.
This is exactly the type of front the US wants to show Iraq, but which France
and Germany have kept from happening. But both sides may very well want to prove,
after Saddam Hussein is removed, that the front still can be put together on
other key international issues.
This, coupled with a need for the US to show the Arabs after Iraq that it is
not against them, may lead it to line up with the Europeans regarding the road
map, against what Prime Minister Ariel Sharon has defined as Israel's interests.
But this is not the only take on the current rift between the US and the "Old"Europeans.
Not everyone believes the current problems between Europe and the US are bad
for the Jews.
Another school of thought believes the rift is much deeper than it seems, and
not just over Iraq.
As former ambassador to the US Zalman Shoval put it, "The US thinks globally,
considers its position in the world and the need to preserve freedom in the
world. Europe is driven by eurocentric self interests."
Shoval said this difference has been evident to Israelis for years in comparing
the American and European positions toward Israel.
According to this school of thought, France and Germany's unhelpful stance regarding
the Iraqi threat and the attempt to reshape the Middle East will reflect on
the possible role they could play in the Israel-Palestinian diplomatic process.
France's and Germany's obstinacy regarding Iraq will likely give the Americans
the feeling they will not have to involve them in the process. The US will feel
little obligation to allies who let them down.
The US, according to this scenario, will likely say to "Old"Europe,
"Since you are playing an unhelpful role vis- -vis Iraq, a matter of paramount
importance, why should we let you play a role in dealing with another matter
of key importance in the Middle East the Israeli-Palestinian conflict."In
this view the Quartet would not likely be disbanded, but the focus of power
inside it would shift even more predominantly toward the US.
The tension between the Americans and the Europeans could, however, also lead
in another direction to the Europeans snubbing the US and saying that if it
chooses to go it alone on Iraq, they will chart their own independent course
in the Middle East and try to push things forward on their own.
Regardless of which school of thought one ascribes to, it is clear that bad
blood between Washington and some capitals in Europe will have repercussions
on diplomatic processes in Israel.
Een typisch Joodse benadering van de huidige ruzie van de VS met Frankrijk
en Duitsland over hoe met Irak om te gaan kenmerkt zich door de angst dat Israël
er uiteindelijk onder zal lijden.
Of, zoals Menachem Begin zou hebben gegrapt: “Als gojim met gojim ruziën
over hoe je tegen gojim moet vechten, zullen de Joden uiteindelijk het gelag
betalen.”(Herinnert U zich de woorden die aan Begin worden toegeschreven
over Sabra en Shatilla, “Gojim vermoorden gojim en ze komen om de Joden
op te hangen.”)
Paranoïde? Misschien. Maar er is een ideeënschool in enkele diplomatieke
kringen die denkt dat de spanning tussen de VS en “Oud” Europa over
Irak slechte zaken voorspelt voor Israël.
Volgens deze gedachtegang willen de Amerikanen en de Fransen en Duitsers hun
onenigheid over Irak eeuwig door laten gaan en alle verhoudingen kleuren. Zo’n
situatie dient niemands belangen. Beide kanten realiseren zich de eisen van
de wereld, en zullen op den duur weer gaan samenwerken zodra de situatie in
Irak is opgelost.
En waar kunnen ze beter hun verhouding verbeteren dan met het oplossen van het
Israëlisch-Palestijnse conflict?
Ons conflict past in het plaatje omdat er een mechanisme bestaat waardoor deze
samenwerking in het Kwartet plaats kan vinden, dat bestaat uit de VS, de EU,
de VN en Rusland. Als de VS en het “Oude” Europa het weer goed willen
maken, zou dit het perfecte forum zijn. Zo’n verbetering van verhoudingen,
zou bijvoorbeeld kunnen komen in de vorm van de VS die de Europese versie van
de “wegenkaart naar vrede” overneemt.
Het onderliggende principe achter de stichting van het Kwartet was om een gemeenschappelijk
front te presenteren aan de oorlogvoerende partijen zodat noch de Palestijnen,
noch de Israëli’s zich tot iemand anders kunnen wenden met hun klachten,
omdat de internationale gemeenschap één, verenigde positie zou
innemen.
Geen van de partijen kon dan de Europeanen uitspelen tegen de Amerikanen of
andersom.
Dit is precies het soort front dat de VS aan Irak wil laten zien, maar dat Frankrijk
en Duitsland hebben voorkomen. Maar beide zijden zullen hoogstwaarschijnlijk
willen bewijzen, nadat Saddam Hoessein is afgezet, dat het front nog intact
is voor andere belangrijke internationale kwesties.
Dit, gekoppeld aan een noodzaak voor de VS om de Arabieren na Irak te laten
zien, dat het niet tegen hen is, kan ertoe leiden dat het de Europeanen volgt
inzake de wegenkaart, die haaks staat op wat premier Ariël Sharon heeft
gedefinieerd als de belangen van Israël.
Maar dit is niet het enige plaatje van de huidige tweedracht tussen de VS en
de “Oude” Europeanen. Niet iedereen gelooft dat de huidige problemen
tussen Europa en de VS slecht zijn voor de Joden.
Een andere ideeënschool gelooft dat de tweedracht veel dieper is dan ze
lijkt, en niet alleen over Irak gaat.
Als voormalig ambassadeur voor de VS, Zalman Shoval het uitdrukte: “De
VS denken op de schaal van de hele wereld, bekijken hun positie in de wereld
en de noodzaak om vrijheid in de wereld te handhaven. Europa wordt gedreven
door Eurocentrisch eigenbelang.”
Shoval zei dat dit verschil al jarenlang heel duidelijk is voor Israëli’s,
als ze de Amerikaanse en Europese houding tegen Israël met elkaar vergelijken.
Volgens deze ideeënschool zullen het onbehulpzame standpunt wegens de Irakese
dreiging en de poging om het Midden Oosten opnieuw vorm te geven weerspiegelen
op de mogelijke rol zij kunnen spelen in het Israëlisch-Palestijnse diplomatieke
proces.
De koppigheid van Frankrijk en Duitsland met betrekking tot Irak zal de Amerikanen
hoogstwaarschijnlijk het gevoel geven dat ze hen niet bij het vredesproces hoeven
te betrekken. De VS zullen zich weinig gelegen laten liggen aan geallieerden
die hen in de steek hebben gelaten.
Volgens dit scenario, zullen de VS waarschijnlijk tegen het “Oude”
Europa zeggen: “Omdat jullie een onhulpvaardige rol spelen tegenover Irak,
een zaak van het grootste belang, waarom zouden wij jullie dan een rol laten
spelen in het behandelen van een andere zaak van het allergrootste belang in
het Midden-Oosten, het Israëlisch-Palestijnse conflict.” In deze
visie zou het Kwartet waarschijnlijk niet uit elkaar gaan, maar het machtscentrum
zou nog meer naar de VS neigen.
De spanning tussen de Amerikanen en de Europeanen zou, echter, ook in een andere
richting leiden: de Europeanen zouden zich niets aan de VS gelegen kunnen laten
en zeggen dat als de VS hun eigen gang gaat tegenover Irak, zij hun eigen onafhankelijke
koers in het Midden-Oosten kunnen varen en zelf zaken voorwaarts gaan drijven.
Het doet er niet toe met welke ideeënschool men het eens is, het is duidelijk
dat kwaad bloed tussen Washington en enkele Europese hoofdsteden repercussies
zal hebben voor diplomatieke processen in Israël.
