Back

Palestinians, look in the mirror



By DAVID MARGOLIS

Jerusalem Post
Since I'm a "settler" and therefore a war criminal in the view of much of the Left, I was surprised to be invited a few weeks ago to an all-day meeting at the Tantur Ecumenical Center in Jerusalem that brought together about 50 Jewish and Palestinian "peace activists."
These were organizational professionals and concerned laypeople, all of whom are seeking an end to the conflict, and many of whom are deeply discouraged now.
The aim of the discussion, the first of a proposed series sponsored by the Dutch Foreign Ministry, was to create a "grass-roots initiative" that, by taking "shared responsibility" for the current situation, would somehow affect it.
If this goal sounds vague, maybe that's because nobody really knows what to try any more. The mission statement's hope for "developing better community relations" between Jews and Palestinians seemed a bit naive.

As a recovering peacenik, I found the event annoying at times, but I tried to be helpful. However, while I haven't completely given up all hope for a rational settlement, my sympathy for Israeli Leftists is mainly nostalgic: I can remember believing, like them, in the Oslo process and peaceful coexistence. Now I see them as delusional, while I notice how many of the stock phrases used in Palestinian-Israeli dialogue require quotation marks ("moderate" Arab states is one such choice phrase.)

For their part, the Palestinians, locked in their own delusions, remain crippled by a nearly absolute refusal to take responsibility for what has happened to them. The head of a Palestinian "non-violence" project, for example, denied my claim that the Palestinian media incites to hatred of Israel and Jews.
"It's only inspirational material, to keep people's spirits up," he assured me. Though I presented him chapter and verse of precisely what the Palestinian leadership has spent years inspiring its people to do, he remained adamant.

More unpleasant was the assertion, by the director of an educational NGO in the east Jerusalem school system, of an equivalency between the Holocaust and the Palestinian nakba (literally: the "catastrophe," referring to Israel's establishment in 1948). One wishes that the Holocaust had involved nothing more than the dispossession of a few hundred thousand Jews (who would all soon have been resettled through the generosity of other Jews). Whatever the shock caused to Palestinian society by the establishment of Israel, their "catastrophe" grew out of their rejection of the UN Partition Plan and their cooperation with the pan-Arab attempt to destroy the Jewish state.

However, having so thoroughly trained Israeli Leftists to apologize to them for everything from closures to checkpoints, even the smartest Palestinians don't question their own part in their predicament.

The Palestinian participants in the meeting were committed to a "two-state solution" (we didn't discuss borders).
But the recent survey indicating that a majority of Palestinians are fighting to wipe Israel off the map suggests a grimmer change: These people who allied themselves with Nazi Germany and rejected the UN partition plan are now allied with Iraq, Iran and Hizbullah, which call for the destruction of Israel and the murder of Jews, and refused the offer two years ago at Camp David that would have given them a state.

So I'm a slow learner, but I and a lot of other Israelis finally figured it out a while ago: The Palestinians don't want a deal.
Journalist Yossi Klein Halevi, writing in the New Republic some months ago, offered this elegant formulation: "The Palestinians presented us with an unbearable dilemma, forcing us to choose between the two non-negotiable demands of Jewish history: not to be oppressors and not to be naive about our enemy's intentions."

I'll choose being an "oppressor" over my neighbors' long-term intentions, which seem to be a judenrein Arab state from the Mediterranean to the Iraqi border; that is, a Palestinian state in all the territory of the British Mandate for Palestine.

But since I remain a sucker for dialogue, I invite the Palestinians, especially their leadership, to implement the following four-part initiative in order to emerge from the morass into which they have plunged us:
Stop trying to kill me. I take it personally.

Acknowledge openly, if not happily, the reality that the Jewish people has finally returned to its homeland, and then figure out a way to work with that truth instead of espousing all the tendentious nonsense about maybe "recognizing" the state of Israel.

Take responsibility. Yes, Israel has made mistakes and sometimes acted oppressively. But only self-deluders reject any facts that clash with their perception of their victimhood.

Replace media incitement with the publicizing of facts such as this one: Every time the Israeli electorate has seen even a small chance for a reasonable settlement, it votes for it. That's how Ehud Barak got elected, and it's why, when you squandered the chance, Israelis voted the other way.

I do believe that once you rebuild the shattered trust with Israelis, we can move forward together.
However, what distinguishes me from the rest of the Israeli "peace camp," I'm sad to say, is that I don't believe that you can, will or want to rebuild. That's why we're at war.

And that war is why the subsequent meeting for the shared initiative, scheduled for the beginning of July, got "postponed."

The writer is a journalist and novelist.


Palestijnen, kijk in de spiegel


Door David Margolis

Jerusalem Post

Sinds ik een 'kolonist' ben en daarom een oorlogsmisdadiger volgens veel linkse denkers, was ik verrast dat ik een paar weken geleden uitgenodigd werd naar een symposium op het Eucomenische Centrum Tantur in Jeruzalem, waarin zo'n 50 Joodse en Palestijnse 'vredesactivisten' werden samengebracht.

Als dit doel wat vaag klinkt, komt dat misschien omdat niemand echt weet wat er nog geprobeerd kan worden. De hoop die in de missie wordt uitgesproken dat het "de maatschappelijke relaties tussen Joden en Palestijnen verbeteren zal" klinkt een beetje naïef.



Het waren mensen die beroepsmatig betrokken waren bij politiek en betrokken leken, die allen een eind willen maken aan het confict, en velen van hen zijn nu heel erg ontmoedigd.


Het doel van de discussie, de eerste in een serie gesponsord door het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken, was om de betrokkenen met elkaar in contact te laten komen, zodat de huidige situatie iets ten goede veranderen kan door een gedeelde verantwoordelijkheid.
Als revaliderende "peacenik" vond ik de onderneming soms wat ergerlijk, maar ik probeerde behulpzaam te zijn. Echter, hoewel ik niet alle hoop heb opgegeven op een verstandig compromis, is mijn sympathie voor de Israelische linkse partijen vooral nostalgisch van aard: ik kan me herinneren dat ik, net zoals zij, geloofde in het proces dat begon in Olso en in vreedzame coëxistentie. Nu zie ik ze als een droom, omdat ik zie hoeveel van de standaarduitdrukkingen die in de Palestijns-Israelische dialoog aanhalingstekens nodig hebben ('gematigde' Arabische landen is zo'n standaarduitdrukking.)

De Palestijnen, aan de andere kan, zijn in hun eigen dromen opgesloten, terwijl ze verlamd blijven door een bijna absolute weigering om verantwoording te nemen voor wat er met hen is gebeurd.Het hoofd van een 'geweldloos' Palestijns project, bijvoorbeeld, ontkende mijn bewering dat de Palestijnse media aanzet tot haat jegens Israel en Joden.

"Het is alleen inspirerend materiaal, om het moreel van de mensen sterk te houden", zo verzekerde hij mij. Dit hoewel ik hem de details had gegeven van wat Palestijnse leiderschap het eigen volk jarenlang voorhield te doen. Hij bleef koppig. Onplezieriger was de aantijging door de directeur van een educatieve regeringsinstelling in Oost-Jeruzalem dat de Holocaust en de Palestijnse nakba (letterlijk: de "catastrophe", het stichten van Israel in 1948). Je zou willen dat de Holocaust niets meer geweest zou zijn dan het op de vlucht raken van een paar honderd duizend Joden (die allemaal snel zouden zijn hergehuisvest door de gulheid van andere Joden). Wat de schok die de stichting van Israel ook teweeggebracht moge hebben in de Palestijnse maatschappij, hun "catastrofe" kwam voort uit hun verwerping van het verdelingsplan van de VN en hun samenwerking met de pan-Arabische poging om de Joodse staat te vernietigen.

Ze hebben echter de Israelische linkse partijen zo grondig getraind om hen excuses aan te bieden voor alles van afzettingen tot checkpoints, dat zelfs de slimste Palestijn geen vragen meer stelt bij hun eigen schuld aan hun benarde situatie.

De Palestijnse deelnemers aan het symposium waren voor een 'twee-staten-oplossing' (we hebben niet over grenzen gesproken.)
Maar de laatste opiniepeiling die laat zien dat een meerderheid van de Palestijnen vechten om Israel van de kaart te vegen toont een grimmige verandering: De mensen die zich met nazi-Duitsland verenigden en het verdelingsplan van de VN hebben verworpen, hebben nu een verbond aangegaan met Irak, Iran en de Hezbollah, die oproepen tot de vernietiging van Israel en de moord op Joden, en die het aanbod dat hen een staat zou geven, afsloegen twee jaar geleden op Camp David.

Dus ik ben een langzame leerling, maar ik en veel andere Israelis zijn er eindelijk een tijdje geleden achter gekomen: de Palestijnen willen geen deal.

Journalist Yossi Klein Halevi die een paar maanden geleden in de New Republic schreef, gaf deze mooie formulering: "De Palestijnen zadelden ons op met een ondraaglijk dilemma, waarbij ze ons dwongen om te kiezen tussen twee niet-bespreekbare eisen uit de Joodse geschiedenis: geen onderdrukkers te zijn en niet naëf te zijn over wat onze vijanden van plan zijn."

Ik zal kiezen voor het zijn van een onderdrukker boven de bedoelingen van mijn buren op lange termijn, die lijken te zijn: een Judenreine Arabische staat van de Middellandse Zee tot aan de Irakese grens; dat betekent, een Palestijnse staat in al het gebied van het Britse mandaat voor Palestina.

Maar omdat ik een watje blijf wat dialoog betreft, nodig ik de Palestijnen uit, vooral hun leiderschap, om het volgende vierdelige initiatief te gaan uitvoeren om uit het moeras te komen waarin zij ons gegooid heeft:

- Stop met mij te vermoorden. Ik neem dat persoonlijk.

Geef openlijk toe, al doe je het niet met plezier, dat de realiteit is dat het Joodse volk eindelijk is teruggekeerd in het thuisland, en verzin dan een manier om met de waarheid om te gaan inplaats van al die eenzijdigde onzin uit te kramen over dat je misschien de staat Israel zal "erkennen".

Neem verantwoordelijkheid. Ja, Israel heeft fouten gemaakt en heeft soms onderdrukkend gehandeld. Maar alleen mensen die zichzelf bedriegen verwerpen alle feiten die in strijd zijn met hun visie op slachtoffer-zijn.

Vervang de opruiing in de media met de publicatie van feiten zoals deze: "Iedere keer als de Israelische kiezer zelfs een kleine kans op een redelijke overeenkomst heeft gezien, stemde het daarop. Dat is hoe Ehud Barak gekozen is, en dat is waarom, toen je de kans erop vergooide, de Israelis de andere partij kozen.

Ik geloof dat als je het kapotte vertrouwen van de Israelis weer hebt gewonnen, we samen vooruit kunnen komen.
Echter, het verschil tussen mij en de rest van het Israelische "vredeskamp" is, dat het mij spijt dat ik moet zeggen dat ik niet geloof dat je het kan, wilt of wenst te winnen.

Dat is waarom we in oorlog zijn.

En die oorlog is de reden dat het volgende symposium om samen initiatieven te ondernemen, dat gepland was voor begin juli, 'uitgesteld' is.


De schrijver is een journalist en schrijver.