Terug

Do they understand what Zionism is all about?

Michael Anbar Ph.D.

I had an interesting discussion with a Jewish friend. He considers himself a Zionist. He supports the Jewish State in many ways - he visited the country a number of times, he contributes to several fund raising drives, he bought Israel bonds, and so on. When it comes to the Israeli-Arab conflict, he laments about the failure of Camp David. He hates Arafat for not accepting the far-reaching concessions offered to him by President Clinton and endorsed by Ehud Barak, including establishing a Palestinian capital in part of Jerusalem.
When I asked him why should Arafat have accepted those offers, he answered that Arafat should have understood that the Jews are there to stay, because they have no other place to go. "After all," he said "the Israelis do not ask the Arabs to leave, just to share their land with the Jews."
-"What about the right of return?" I asked. He looked at me and said: "This is impossible. There is no room for them. Israel must remain a Jewish state. It is the only independent state the Jews have. Having an independent Jewish state has always been the goal of Zionism." "
-"Is that so?" I asked "Then why not have a Jewish independent state in Uganda?"
-"You are nuts", he said "Just imagine living under Idi Amin or falling a victim to tribal warfare, they would kill all the Jews, look at what is happening in Kenya these days." -"Well, then why are you surprised by the Arabs killing Jews in Tel Aviv?"
"This is different." He said "Tel Aviv is a Jewish city. Besides, the State of Israel was recognized by the United Nations."
"So why should Jerusalem become the capital of an Arab state?"
"We don't want more trouble with those Arabs," he answered "There are whole quarters of Jerusalem populated with Arabs. Who needs this headache?"
"Then why not declare part of New York City a Jewish capital? There are more Jews in some quarters of New York City than in Jewish Jerusalem."
"You don't know what you are talking! Lets stop talking nonsense." So we stopped.

We got into this absurd discussion because my friend does not understand what Zionism is all about. Unfortunately, this misunderstanding, which is quite common, justifies the hostile position of the Arab and their sympathizers. Genuine Zionism is aimed at reestablishing sovereignty of the Jewish people over their ancient homeland. Deeply ingrained in Jewish culture is the craving of Jews to regain sovereignty over Jerusalem their ancient capital. This is true "Zionism". This term has been adopted by a political movement established by the turn of the 20th Century, aimed to meet this goal.

Zionism is not a political movement aimed at establishing a homeland for homeless Jews. It is not setting up a Jewish "reservation", no matter on which continent (Grand Island, Uganda, or Tasmania). To fully understand the cultural meaning of Zionism, without knowing Jewish history, may not be trivial. Even Theodore Herzl, the founder of the Zionist movement, who came from a secular assimilatory background and was moved by the urgent need to find a home for Eastern European Jewish refugees, did not understand this early on. It became clear to him only when he needed popular Jewish support for his new movement.

Zionism was not invented in the First Zionist Congress in Basle in 1897. Psalm 137 "Besides the streams of Babylon we sat and wept at the memory of Zion ... Jerusalem, if I forget you, may my right hand wither, may I never speak again, if I forget you!" is a twenty-five hundred years old Zionist expression. Nehemiah, who came to Jerusalem about 440 BCE, giving up a high position in the Persian court, was a Zionist and so was Hillel who emigrated from Mesopotamia four hundred years later. So was Judah Halevi, the philosopher-poet who wrote: "My heart is in the East and I am in the depths of the West... How can I fulfill the pledges and vows, when Zion is in the power of Edom and I am in the fetters of Arabia? It will be nothing for me to leave all the goodness of Spain. So good it will be to see the dust of the ruined sanctuary." Halevi immigrated to Israel in 1141 AD. The hundreds of Jewish Rabbis who immigrated to Israel in 1211, followed by Nahmanides in 1267, were all Zionists. And so were hundreds of other Jewish spiritual leaders and scholars and thousands of their followers who came to the Land of Israel over hundreds of years, way before the modern political Zionist movement was even conceived. The 1878 establishment of Petah Tikvah, the first "modern" agricultural settlement in the Land of Israel, preceded Herzl's political Zionism by more than a decade.

While modern political Zionism is of secular nature, its origins are deeply rooted in traditional Judaism. The traditional Jewish Passover Seder has ended with "Next year in Jerusalem" probably since the destruction of the Second Temple. Zionism is a characteristic manifestation of Jewish culture and not a political movement to solve the "Jewish problem." Zionism is definitely not looking for territory to settle displaced Jews, as claimed by the Arabs and even by some socialist Israeli "modern historians".

Socialism, as a political movement, has considered Zionism an anachronistic ideology because Zionism is rooted in religion, disdained by "true" socialists. Even today, you find members of the Israeli political left who hardly care if Jerusalem, the ancient capital of the Jewish People, would become a capital of an Arab state. They may even realize that the Arabs' demand to divide Jerusalem, is just the first step in eventual banishing the Jews from their ancient capital (the historical existence of which Arabs openly deny). Still the leadership of the Israeli leftists is ready to accept such a humiliating political solution because adherence to biblical or Rabbinic Judaism, to which Jerusalem is central, has religious connotations, and these do not suit "pure" secular socialism. In this context one can understand why socialistic Israeli youth movements in the 30's replaced "Hatikvah", Israel's Zionist national anthem by "Tehezakna", a poem that glorifies agricultural work. Since the national anthem refers to the two-thousand-year-old Jewish yearning to be a free nation in the Land of Zion, it had to be replaced.

My friend considers himself a liberal, i.e., a secular socialistic Zionist. However, these two ideologies do not harmonize. True cosmo-political Socialism and genuine Zionism do not mix. My friend sees the presence of five and a half million Jews in Israel as a wonderful solution for all those Jewish refugees, who came from Europe, the Arab countries, former Russia and South America. He gladly supports them materially. However, religious American Jews who immigrate to Israel for genuine Zionist ideological reasons, many of whom settle in the "disputed territories," might trouble him. "These are not refugees." he thinks, "Why are they doing this?" Moreover, "Why do they cause political trouble over there with their "zealous" ideas?".

"Socialistic Zionism" is full of internal contradictions. Like in the dialog I had with my friend, one can reach absurd conclusions. Some of these conclusions match the Arab claims that Jews have no special right to the Land of Israel, that they are racists by arbitrarily giving priority to Jewish immigrants, that they even encourage such a biased immigration, that they do not implement "affirmative action" to prefer impoverished Arab workers in the job market, etc. Socialists in Norway and the rest of Europe, who are "enlightened" by their Israeli colleagues and look critically at the situation, readily discover these contradictions.
They then try to "straighten out" the "confused" Israelis by putting economic and political pressure on the more conservative but deeply divided "National Unity" government of Israel. What is even worse, the Israeli "socialistic Zionists" now look at the Camp David concessions as an ideal political solution, in spite of their suicidal shortcomings from a traditional Zionist standpoint. After more than 600 Israeli fatalities, victims of indiscriminate Arab terror, they seem to be ready again to reward the Arabs by giving up their exclusive right to the Jewish capital, which they might lose altogether in a few years in a renewed wave of terror. If Jerusalem has no historical-religious value for the Jews, why should it not become an Arab city?

There is just one kind of true Zionism imbedded in Jewish national culture. Zionism does mandate sovereignty over the Land of Israel, the ancient homeland of the Jewish people, including Jerusalem its capital. In any political settlement, the Palestinian Arabs and Arabs in the neighboring countries must recognize the Land of Israel as the ancient homeland of the Jewish people, with Jerusalem as its capital. This is what true Zionism is all about.

The creation of a demilitarized independent Arab state in parts of the Land of Israel, in order to alleviate conflicts between Arabs and Jews, is not in variance with Zionism, as long as Jews have the right to live anywhere within the Arab state as its citizens, just like Israeli Arabs have now the right to live anywhere within the Jewish state.

Coming back to socialism and liberalism, a Zionist state can readily adhere to the basic premises of equality and social welfare irrespective of religious affiliation, which are socialistic fundamentals. It can also implement separation between synagogue and state, like in practically all modern democracies, without giving up the historical ties to its homeland (personally, I hope this happens soon). Let us remember that biblical Judaism has often denounced institutional religion and religious hypocrisy; unfortunately, we have a lot of it in Israel today. Biblical Judaism established the foundations of social welfare and equal treatment of resident aliens. Christianity, secular democracy, and later Marxism and socialism, emulated those originally Jewish basic principles of social behavior.

For the sake of survival of the Jewish people worldwide, I hope that genuine Zionism, based on the historical yearning of Jews for their homeland, prevails in the one and only Jewish state. Accepting these tenets of Zionism by all people, Jews and non-Jews alike, is the only guaranty for long-term peace and prosperity in the Middle East.

Begrijpen ze wel wat Zionisme betekent?

Dr. Michael Anbar
Ik voerde een interessante discussie met een Joodse vriend. Hij ziet zichzelf als een Zionist. Hij steunt op veel manieren de Joodse staat - hij heeft het land een aantal keren bezocht, hij doet mee aan geldinzamelingen, hij kocht Israëlische obligaties, enzovoort. Als hij over het Israëlisch-Arabische conflict begint, klaagt hij over het falen van Camp David. Hij haat Arafat omdat hij de vergaande concessies hem aangeboden door Clinton en goedgekeurd door Ehud Barak, inclusief een Palestijnse hoofdstad in een deel van Jeruzalem, niet aannam.
Toen ik hem vroeg waarom Arafat dat aanbod had moeten aannemen, antwoordde hij dat Arafat moest begrijpen dat de Joden hier niet weggaan, omdat ze nergens anders heen kunnen. "In elk geval," zei hij, "vragen de Israëlisch niet van de Arabieren dat ze weggaan, alleen dat ze hun land delen met de Joden."
"Hoe zit het dan met het recht op terugkeer?" vroeg ik. Hij keek me aan en zei: "Dat is onmogelijk. Er is geen plaats voor ze. Israël moet een Joods land blijven. Het is het enige onafhankelijke land dat de Joden hebben. Een onafhankelijke Joodse staat is altijd het doel geweest van het Zionisme."
"Is dat waar?" vroeg ik. "Waarom kunnen we dan niet een Joodse onafhankelijke staat hebben in Oeganda?" [het eerste aanbod aan de Joden, afgewezen door Herzl].
"Je bent gek," zei hij "Stel je eens voor dat we onder Idi Amin zouden wonen of slachtoffer worden van stammenoorlogen, ze zouden alle Joden vermoorden, kijk maar naar wat er nu in Kenia gebeurt."-
"Nou, waarom ben je dan verbaasd dat de Arabieren Joden in Tel Aviv vermoorden?"
"Dit is anders." Hij zei: "Tel Aviv is een Joodse stad. Trouwens, de Staat Israël wordt erkend door de Verenigde Naties."
"Dus waarom zou Jeruzalem de hoofdstad moeten worden van een Arabische staat?"
"We willen niet meer gedonder met die Arabieren," antwoordde hij. "er zijn hele wijken van Jeruzalem die door Arabieren bevolkt worden. Wie heeft die hoofdpijn nodig?"
"Waarom zou je dan niet een deel van New York tot Joodse hoofdstad uitroepen? Er wonen meer Joden in New York dan in Joods Jeruzalem."
"Je weet niet waar je het over hebt. Laten we stoppen met onzin praten." Dus stopten we.

We raakten in die absurde discussie omdat mijn vriend niet begrijpt waar Zionisme over gaat, wat het betekent. Helaas rechtvaardigt dit misverstand, dat vaak voorkomt, de vijandige positie van de Arabieren en hun sympathisanten. Echt Zionisme is gericht op het herstellen van de soevereiniteit van het Joodse volk over hun oude thuisland. Diep ingebed in de Joodse cultuur is het hunkeren van de Joden om de soevereiniteit over Jeruzalem, de oude hoofdstad, te herkrijgen. Dit is waar 'Zionisme'. Deze term is overgenomen door een politieke beweging die rond het begin van de 20ste eeuw is opgericht, om dit doel te bereiken.
Zionisme is geen politieke beweging die een thuisland wil stichten voor thuisloze Joden. Het zet geen Joods 'reservaat' op het maakt niet uit welk werelddeel (Grand Island, Oeganda of Tasmanië). Om zonder de Joodse geschiedenis te kennen, de culturele betekenis van Zionisme ten volle te begrijpen, is niet gemakkelijk. Zelfs Theodore Herzl, de stichter van de Zionistische beweging, die een liberaalgeassimileerde achtergrond had, en werd bewogen door de dringende noodzaak om een thuis te vinden voor Oost-Europese Joodse vluchtelingen, begreep dat al vroeg. Maar het werd hem pas duidelijk toen hij een Joodse achterban nodig had voor zijn nieuwe beweging.

Zionisme is niet uitgevonden tijdens het Eerste Zionistische Congres in Bazel in 1897. Psalm 137 "Aan de rivieren van Babel, daar zaten wij, ook weenden wij, als wij gedachten aan Sion....
5 Indien ik u vergeet, o Jeruzalem! zo vergete mijn rechterhand zichzelve!
6 Mijn tong kleve aan mijn gehemelte, zo ik aan u niet gedenke, zo ik Jeruzalem niet verheffe boven het hoogste mijner blijdschap! Bron: Statenvertaling http://www.statenvertaling.net/ ) is een 2500 jaar oude Zionistische uitdrukking. Nechemja, die rond 440 v Chr. Naar Jeruzalem ging, waarbij hij een hoge positie aan het Perzische hof opgaf, was een Zionist en ook Hillel die vierhonderd jaar later uit Mesopotamië emigreerde. Dat was ook Juda Halevi, die filosoof-dichter die schreef: Mijn hart is in het Oosten en ik ben in de diepten van het Westen....Hoe kan ik de beloften en eden vervullen, als Zion in de macht van Edom is en ik in de boeien van Arabië? Het zal niets voor mij betekenen om de goede dingen van Spanje te verlaten. Zo goed zal het zijn om het stof van het verwoeste heiligdom te zien." Halevi immigreerde in Israël in het jaar 1141. De honderden Joodse Rabbijnen die in 1211 in Israël immigreerden, gevolgd door Nachmanides in 1267, waren allen Zionisten. En dat waren ook de honderden andere Joodse geestelijk leiders en geleerden en duizenden van hun volgelingen die naar honderden jaren lang naar het Land Israël kwamen, lang voordat de moderne politieke Zionistische beweging zelfs maar bedacht was. De stichting van Petach Tikva in 1878, de eerste 'moderne' agrarische nederzetting in het Land Israël, gebeurde meer dan tien jaar voordat Herzl begon met het preken van politiek Zionisme.
Terwijl modern politiek Zionisme seculier van aard is, is de oorsprong diep geworteld in traditioneel Jodendom. De traditionele Joodse Paasmaaltijd is waarschijnlijk sinds de verwoesting van de Tweede Tempel al geëindigd met de woorden: "Volgend jaar in Jeruzalem". Zionisme is een karakteristieke manifestatie van Joodse cultuur en geen politieke beweging om het 'Joodse probleem' op te lossen. Zionisme zoekt zeker geen gebieden om Joodse vluchtelingen te kunnen huisvesten, zoals de Arabieren beweren en zelfs enkele socialistische Israëlische 'modern historici'.
Socialisme, als politieke beweging, heeft Zionisme als een achterhaalde ideologie beschouwd, omdat Zionisme wortels heeft in religie, iets dat wordt geminacht door 'echte' socialisten. Zelfs tot op heden vind je leden van de Israëlische politieke linkse partijen die het nauwelijks iets kan schelen als Jeruzalem, de oude hoofdstad van het Joodse volk, een hoofdstad van een Arabische staat zou worden. Ze kunnen zich zelf realiseren dat de Arabische eis om Jeruzalem te verdelen slechts de eerste stap is in het eventueel verbannen van de Joden uit hun oude hoofdstad (tussen wie de Joden de historische banden openlijk ontkennen). Toch zijn de leiders van Israëlisch links bereid om zo'n vernederende politieke oplossing aan te nemen omdat vasthouden aan Bijbels of rabbijns Jodendom, waarvan Jeruzalem het centrum is, religieuze verbanden legt, en die passen niet in 'puur' seculier socialisme. In deze context kan men begrijpen waarom socialistische Israëlische jeugdverenigingen in de dertiger jaren het 'Hatikva', het Zionistische volkslied van Israël vervingen door 'Tehezakna', een gedicht dat werk op het land verheerlijkt. Omdat volkslied refereert aan de 2000 jaar lange hunkering om een vrij volk te zijn in het Land van Zion, moest het vervangen worden.
Mijn vriend beschouwt zichzelf als een liberale, oftewel een seculier-socialistische Zionist. Echter, die twee ideologieën gaan niet samen. Echt kosmopolitisch socialisme en echt Zionisme gaan niet samen. Mijn vriend ziet de aanwezigheid van vijf en een half miljoen Joden in Israël als een prachtige oplossing voor al die Joodse vluchtelingen die uit Europa, de Arabische landen, het vroegere Rusland en Zuid-Amerika kwamen. Hij steunt hen met liefde materieel. Echter, vrome Amerikaanse Joden, die in Israël gaan wonen om echte, ideologische Zionistische redenen, waarvan er velen gaan wonen in de 'omstreden gebieden' kunnen hem zorgen baren.
"Dat zijn geen vluchtelingen", denkt hij. "Waarom doen ze dit?" Bovendien, "Waarom veroorzaken ze daar politieke problemen met hun 'extremistische' ideeën?"
'Socialistisch Zionisme' zit vol met innerlijke tegenstrijdigheden. Zoals in de dialoog die ik met mijn vriend voerde, kan men tot absurde conclusies komen. Sommige van die conclusies passen bij de Arabische beweringen dat Joden geen speciaal recht hebben op het Land Israël, dat ze racisten zijn omdat ze zomaar een voorkeurbehandeling geven aan Joodse immigranten, dat ze zelfs zo'n bevooroordeelde immigratie bevorderen, dat ze niet overgaan tot 'positieve discriminatie' om Arabische arbeiders toe te laten tot de banenmarkt, etc. Socialisten in Noorwegen en de rest van Europa, die 'geïnformeerd' zijn door hun Israëlische collega's en op kritische wijze naar de situatie kijken, zien al snel deze tegenstrijdigheden. Ze proberen die de 'verwarde' Israëlis dan 'te ontwarren' door economische en politieke druk uit te oefenen op de conservatievere, maar diep verdeelde 'regering van nationale eenheid' van Israël. Wat erger is, de Israëlische 'socialistische Zionisten' beschouwen nu de concessies van Camp David als een ideale politieke oplossing, ondanks hun tekortkomingen die op zelfmoord uitdraaien vanuit een traditioneel Zionistisch oogpunt. Na meer dan 600 Israëlische doden, slachtoffers van willekeurige Arabische terreur, lijken ze opnieuw bereid te zijn om de Arabieren te belonen door ze exclusieve rechten te geven op de Joodse hoofdstad, die ze helemaal kunnen verliezen over een paar jaar in een nieuwe terreurgolf. Als Jeruzalem geen historisch-religieuze waarde heeft voor de Joden, waarom zou het dan geen Arabische stad kunnen worden?
Er is alleen één soort van echt Zionisme dat ingebed is in de Joodse nationale cultuur. Zionisme geeft een mandaat voor soevereiniteit over het Land Israël, het oude Joodse thuisland van het Joodse volk, inclusief Jeruzalem, zijn hoofdstad. In iedere politieke oplossing moeten de Palestijnse Arabieren en de Arabieren in de buurlanden het Land van Israël erkennen als het oude thuisland van het Joodse volk met Jeruzalem als zijn hoofdstad. Dat is wat echt Zionisme betekent.
De stichting van een gedemilitariseerde onafhankelijke Arabische staat in delen van het Land van Israël om conflicten tussen Arabieren en Joden weg te nemen, is niet tegenstrijdig met Zionisme, zolang als Joden het recht hebben om overal in die Arabische staat te wonen als zijn burgers, net zoals Israëlische Arabieren nu het recht hebben om overal in de Joodse staat te wonen.
Om terug te komen op socialisme en liberalisme, een Zionistische staat kan gemakkelijk voldoen aan de basisprincipes van gelijkheid en sociale zorg, onafhankelijk van religie, want het zijn socialistische basisprincipe. De staat kan ook scheiding tussen synagoge en staat instellen, zoals in praktisch alle moderne democratieën , zonder de historische banden met het thuisland op te geven (persoonlijk hoop ik dat dit snel gebeurt). Laten we onthouden dat bijbels Jodendom vaak geïnstitutionaliseerde religie en religieuze hypocrisie heeft veroordeeld, helaas hebben we er nu veel van in Israël. Bijbels Jodendom legde de basis voor sociale zorg en gelijke behandeling van vreemdelingen in ons midden. Het Christendom, seculiere democratie, en later Marxisme en socialisme, heeft deze van origine Joodse basisprincipes van sociaal gedrag overgenomen.
Voor de overleving van het Joodse volk in de hele wereld, hoop ik dat echt Zionisme, gebaseerd op de historische hunkering van de Joden naar hun thuisland, in de enige Joodse staat een belangrijk element zal blijven. Het accepteren dat dit de basis is van Zionisme door alle mensen, zowel door Joden als door niet-Joden, is de enige garantie voor vrede en voorspoed in het Midden-Oosten op lange termijn.